Verzamelde gedichten

[p. 502]

VIII

*

- ‘Vloek op ons, en gans Atlantis,
Dertigvoud en onverbreeklijk,
Zo wij met verzwoelde zinnen
Of onvast gebaar, indachtig
Aan de deernis der verwanten,
't Staatgeheiligd werk voltrekken.
Weet: wat leed ons moog bestelpen,
't Zal verbolgen onheil bannen,
Voorspoed uit verbrijzling wekken.’

- ‘Offers dezer droeve feesten!
Roof der ongetemde geesten!
Ware uw nood uit mensenwil,
't Woog als lood op 's konings gronden:
Voedend graan zou niet meer kiemen.
Maar vol eerbied voor de wonden
Uwer diepgeslagen striemen
Zwijgt men in de tempel stil.’

- ‘Stilte vergt, met algebiedend
Plechtgebaar, wie nederspiedend
Van de wolken, 't werelds denken
Weegt naar meest verborgen zonden.
Wee de huichlaars, 't oordeel schuwend:
Nooit werd knoop met knoop verkluwend
Of hij toonde, in enkle wenken,
't Vlechtsel tot zijn draad ontbonden.’

[p. 503]

 

- ‘Laat hen, willoos heengesleurd,

 

Onder doem van boze machten,

 

Eer de wieg der voorgeslachten

 

't Oog-afmattend ijsdek beurt

 

Om 't op stad en dorp te slaken.

 

Roemt uw goden, rein en trouw,

 

Rust bij 't schijnsel der flambouw,

 

Wetend hoe behoeders waken.’

 

 

 

- ‘Zie door waaiend vlammenwaas

 

Ginds de drager van de vaas

 

Die de zee heeft uitgegoten,

 

Die aldus de weg versperde

 

Voor 't geraas der wereldbrand.

 

Zie zijn broeder, heer van 't land,

 

Zie ter linkerzij de derde,

 

Leunend op zijn deelgenoten

 

In 't gewijde schutsverband,

 

Wijzend naar de nieuwbesterde

 

Hemel, met versteende hand.’