Verzamelde gedichten

[p. 472]

Vereenzaamd

*

Hoe die wanstaltige knoesten
Fonteinen van kleuren sproeien!
Wie zou hun weelde verfoeien?
Ook 't giftigste kruid wil bloeien.
Eer liefde zich uit liet roeien
Moest God het heelal verwoesten.

Vergeef mij, als ik ga wensen
Dat Hij mij de dood mag zenden
Of dat ik 't gemis mag dragen
In diepste stilte verloren
Als een onwerklijke droom.
Zolang ik toef onder mensen
Komt geen einde aan deze ellenden,
En wie zelf 't kwaad heeft verkoren
Hoeft zich bij niemand beklagen.

Zij, die mij de zinnen roofden
Om heel mijn zijn te misvormen,
Hun onschuld, hun kinderschroom
Brandt mij als een lastervloek.
Vergeefs of door najaarstormen
Mijns levens, hun wegen kruisend,
Ik op die lieflijke hoofden
Een kus druk van wreed verlangen,
Want, hoe ik hun teerheid zoek,

[p. 473]

 

Niet één zal ik, overbruisend

 

Van heilige lust, omprangen,

 

Niet één als minnaar ontvangen

 

Of plaats in mijn woning ruimen -

 

Niet één die mijn sombre luimen

 

Als een slavin kan behoren.