Verzamelde gedichten

[p. 14]

IV Het gat in de dwaal-ster

*

Ons aardrijk vaart op vlagen voort.
Zijn zon bezweek, zijn praal vergloort.
Men weet haar glans, die 't land omscheen,
In as vergaan, in branden heen.

Groots dreigt alom de sterrenlucht,
En dwingt met raadren Mars tot vlucht,
Met reuzen-raadren, hoog verhit.
Zij drijven weids in vrije rit,

Verblindend als de lichten-vloed,
En woest bewogen, waar een gloed
Uit kraters elk gevloekt kanon
Omkroont, als branden op de zon -

Elk monster, dat, zoras het laait
Met forser wieling, rotsen zwaait.

En bleek, benauwd, als, moe van min,
Gesneden bloemen, gruwend in
De schemer, draden spinnen, stil
En loom, en luistren naar geril
Dat niemand hoort, als ieder kelk
Een puilend oog verschuilt, en elk
Libel en vlinder krimpt en zwijgt -
Zo zwalkt een macht, die Mars bekrijgt,
Naar 't nacht'lijk droomrijk, stom en bang,
En zaait alom tot ondergang
Haar wielkanonnen, onbewust
Van 't stof, dat ras haar zonnen blust:

[p. 15]

 

Van schuim, dat, ver in rotsig merg

 

Verborgen, d'oorlog-ster als berg

 

Begraaft - dat, zo het ziedt

 

Door schokken, Duister schiet

 

Bij vlagen, zwart, maar schril en wild,

 

En licht en leegte afzicht'lijk verft,

 

Tot gans 't heelal van 't rillen rilt,

 

En onder schrik zijn blik besterft.

 

 

 

Aldus verdelgt een macht, door 's rijks

 

Vernieling, desgelijks

 

De volken, en der spoken nijd.

 

Mars ducht reeds op de reis, dat strijd

 

Zijn slag ontijdig wekt, en mijdt

 

Gesternte, en glijdt waar gas ontbreekt.

 

Snel trekt het rijk, zijn gloed verbleekt;

 

Men sluit zijn poorten, sleept zijn schat

 

Van krijgsbuit voort op 't pad,

 

Met vuur gespoord, om 't Milagrat

 

Te spuwen door 't vernielend gat.