Verzamelde gedichten

[p. 12]

III De aarde in waanzinsangst

*

Gesternte suist in bange noden.
En hijgend spoedt zijn volk ter vlucht.
't Heelal, dat hoger heersers ducht,
Dorst Wreedheid, Dwang en Drift vergoden
Door heidense offerstank, doch doden
Herrijzen, wild van oorlogzucht,
Om 't moordziek priesterdom te weren
Met kracht, aleer dit gruwel stijg;
En gans de wereldruimte, in krijg
Ontstoken, zwaait haar zonneheiren
Vernielend voort, en walmt verwoed
Uit ijz'ren monsters. Smartlijk sterven
Door hagel, gruis en stof de verven
Der bliksemende hemelstoet.

Ons nimmer strafloos aardrijk boet
Ontwricht in hellenood zijn zonden,
Of zwicht voor gloed uit oorlogsmonden.
Zijn briesend schimmenleger broedt
Op 't veld, en buldert, in paleizen
Omwaasd, en rookgevaarten rijzen
Door vlammen onder gesels roet,
Die, rood uit blikkerende branden
Te midden van haar nacht ontstaan,
De schijf der bloedbelopen maan
Versombren door omgloeide banden,
En woest gelijk een storm verglom
De Melkweg. Tijgerogen blaken
In doodskramp, door graniet op daken
Gespiegeld, doch verdelgend klom

[p. 13]

 

Een duis'tre straal uit 's bodems krochten.

 

De hemel bonst, en 't mensdom steunt

 

In koorts, tot schuim bij donders kreunt

 

Of dreunt aan kromme woudgedrochten,

 

Of havens beukt, die 't moe doorstaan.

 

 

 

Met gassen worgt een rots-vulkaan

 

Zijn dal, en, wijl vernielers wrochten

 

In vlammen, schiep verderf zich baan. -

 

Gebergten, welke schaduw slaan

 

Op 't grauw der droeve en stomme dorpen,

 

Verbergen gloed, vanwaar, geworpen

 

Uit steigers, plots een schrikb're vaan

 

Gesteenten schiet naar git-kastelen.

 

Der goden vorst, verwoed en gram

 

Op steden, doet zijn weerlichtsvlam

 

't Uitzinnig zwerk met bloed penselen;

 

Doch overdolle kracht ontstak

 

De ruimten, zwart van zonde, en brak

 

Haar trots - ontsmet de sfeer, gezwollen

 

Door boosheid, bruist, en slingert brand,

 

Eer flarden rook op rotsen, strand

 

En zee het rouw'lijk floers ontrollen

 

Om al, wat 's Hoogsten Kroon verkracht.

 

En veilig voor d'Ontzetb're Macht,

 

Doch blind voor God, en immer bloedend

 

In stilte, rest een bang geslacht,

 

Niet stervend, noch het Heil bevroedend

 

Dat heerste in 't vurig worstelspel:

 

Zijn Schepper, ondoorgrond'lijk broedend

 

Met Zonde op leegten, aarde en hel.