Hekeldichten

Met de aantekeningen der ‘Amersfoortsche’ uitgave

[p. 83]

tekstkritische noten

Eerste uitgave: II aerd des Duyvels. (Am. ed. III 't afgemartelt). VI De Siele seylvlugh.

Jaergetyde aant. van wylen Heer Joan van OldenBarnevelt, Vader aant. des Vaderlants.

Quid aant. sentire putas omnes,Calvine, recenti
De scelere, & fidei violatae crimine?

I.
's Lants treurspel weêr verjaert, om wiens aant. gedoemde trouwe

Als weeu, of wees in rouwe,

Bedrukt en troosteloos, treurt Hollants goê gemeent

Op Grootvaêrs aant. kout gebeent.

II.
Zoo ras d'Aertslastertong aant. van 't huichelaers Synode aant.

Den aert des afgronts aant. Gode

Aenteegh, en had Godts Naem, tot zuivring van haer zaek,

Gebrantmerkt op haer kaek;

III.
Ontbrak 'er 't zegel, om dien gruwel kracht te geven,

Met quetzing van het leven,

En afgemartelt bloet der allervroomste borst,

Daer helsche wraek naer dorst.

IV.
De Bastertvierschaer aant. dan, nae 't schoppen van 's volx Vaders aant.,

Geschantvlekt als verraders,

Verwijst ons' Bestevaêr aant., met afgeleefden strot,

Te verwen 't Hofschavot aant..

V.
Geduldigh stapt hy met sijn stokxken naer het ende

Van doorgesolde ellende,

Van last, en barens wee; o bank aant. des doots! o zant!

Waer toe verzeilt ons Lant?

VI.
De ziel, nu zeilvlugh om door d' aders uit te varen,

Begraeut de trage jaeren,

En noopt aant. den ouderdom. Haer frissche jonge moedt

Wil bruizen aant., door zijn bloet.

VII.
Na onschult aant., en gebedt, getroost voor 't zwaert te bukken,

Door 's boezems openrukken,

Zagh elk in 't oprecht aant. hart: dat allezins bestreên,

De maet sloeg, als voorheen.

[p. 84]

 

VIII.

 

Hy knielt, och! och! hy sneeft, met sleep van nederlagen,

 

En storting aller plagen.

 

De boôm van Duitschlant * kraekt, en siddert overal,

 

Van zoo vermaert een' val.

 

 

 

IX.

 

Van zoo vermaert een' val besterft de vreught en hope,

 

In 't aenschijn van Europe:

 

Euroop aant. gevoelt dien slagh; zy zucht, en zit verdooft,

 

Om 't ploffen van dat Hooft:

 

 

 

X.

 

Dat Hooft, dat heiligh Hooft, dat spring- op springvloet schutte:

 

Dat Nassaus glorie stutte:

 

Dat Hooft, dat Spanjen, eer het sloot zijn gouden aant. mont,

 

Op goude bergen stont.

 

 

 

XI.

 

De geest ontkerkert, zagh, van 's hemels hooge deelen aant.,

 

Den dollen Moortlust speelen

 

Met romp en hooft, en 't bloet verstrekken aant., versch en laeu,

 

Een roof van 't plondergraeu aant..

 

 

 

XII.

 

Zoo kinders, riep hij, zoo: vermaekt u op mijn leste,

 

Ik offer 't lijf ten beste.

 

Mijn ziel, och! of de Staet gebergt aant. waer door mijn doot!

 

Vint rust, in Godes schoot.

 

 

 

XIII.

 

De schim was heen, de stem voor aant. wint ook heen gevlogen

 

Wy klaeghden 't aen onze oogen:

 

En 't oogh was, na dat licht, in 't nare aant. nachtgevecht,

 

De Veyheit quijt, en 't Recht.

 

 

 

Alta aant. mente repostum.

 

De tijt en heeft noit wechgenomen

 

Den naem en 't overschot der vromen aant.

 

Want na dat zy zyn overleên,

 

Zo blinkt hunn' deught voor ieder een.

VIII Ah! Ah !... vermaerden. IX vermaerden... Door 't ploffen; XI romp en kop... van 't paepegraeu aant.. XII oh! of. XIII ons oogen (= Am. ed.) De vier laatste verzen ontbreken oorspr. In den tekst (van 1682) ontbr. ook het Lat. onderschrift. Beide zijn afgedrukt naar de Am. uitg. - Onder een oude uitg. staat: In aant. memoria habeo.