VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. F8v]

XX. Van den Leeuvv, ende van de Muys. aant.

Hoe hooch, yemant is, door't Gheluck gheresen,
Een kleyne macht hem dick kan hulpich wesen.

Een stercken Leeuw eenmael tot rust sich hadt begheven,

In een belommert dal, met telghen groen beplant.

In eensaemheyt hy sich daer wel vernoeghlick vant:

Doch siende, metter yl, een Muys rontom hem sweven,

Hy greepse, die verbaest hem badt, met vreesich beven,

Dat hy hem door ghenaed' het leven laten wou:

En loofde, dat naer macht, hy't hem verghelden sou.

Den Leeuw medoghend', liet het kleyne Diertje leven.

'tGhebeurde korts daer naer, soo wonder syn ons saken,

Den selven Leeuw int net wert, daer ontrent, ghevaen:

Hy bruld' en tierde luyt, 't welck 't Muysje heeft verstaen,

Die quam gheloopen, oftse hem los konde maken.

Sy arbeyt soo behend', den Leeuw quam uyt te raken,

Die boven maet verheucht, bedacht in sijn ghemoet:

Men is het niet al quijt, datmen den kleynen doet.

Een stercken Leeuw moest wel, des Muysjens hulpe, smaken.

Ghy die, door het gheluck, int hooghst zijt opgedregen:

Veracht den kleynen niet, om syn verneerden staet:

Gedenckt, het wanckel gh'luck, soo licht het rat omslaet,

En dan, der, kleynen hulp, koempt wonder wel gelegen.

Hierom, den wijsen Mensch, door Godts ghenaed' en zeghen,

Leeft soo, dat hy steedts blijft, bemint, en ongehaet;

Maer die den Kleynen hoont, veracht, en oock versmaet,

Die is, den damp des G'luckx, in't hooft wel dwaes ghesteghen.

Veel waerder, men altijdt, een trouwen Urient sal achten,

Die ylich hulp bewijst, wel yver in den noot,

Dan grooten Rijckdom, daer soo seer men naer gaet trachten:

Want 't Gelt en maeckt gheen Vrient ghetrou, tot in der doot.

[p. G1r]

 

Ist Kleyn, ist Groot, 't lijdt somtijts noot.

Egnativs.

1BAlduino, den Koninck te Jerusalem, daer is het 2 even alsoo mede afgheloopen, als met de Leeuw in't 3 VVarre-Net. Want, doen hy Admirata, des 4 Turckschen Bassa Huysvrouw, ghevanghen hadde, 5 ende dacht die selve te dooden; so besinnede hy hem 6 geheel anders, ende dacht, by hem selven; hy soude 7 weynich profijt met haer doot uyt-rechten; maer 8 beter doen soo hy haer los liet. Daer op hy de selve 9 heeft vry laten gaen. Niet langhe daer na wierdt 10 Balduinus van den Turcken selfs ghevanghen: Doen 11 liet het Wijf niet af, of sy maeckte Balduinum mede 12 los en vry, ende hielp hem met sonderlicke list uyt de 13 Banden; tot een teycken van Danckbaerheyt.

14 ‘Het is een danckbaer Mensch goet deucht 15 doen.

16‘Men kent gheen Vrienden, dan in noot.

17‘Maer, ondanckbaerheyt is onlijdelick!’

Belet ontset.

[p. G1v]

Leeuvv, en de Muys.

EEns by gheval, de Leeuw verstrickt,
In't VVarre-Net, alsoo beschickt
door Iaghers list, voor't onghediert,
Dat door het Velt, en VVouden swiert.
Eylaes! de Leeuw, die grimt en bruldt,
Dat schier de galm het Bos vervuldt.
Een kleyne Muys, koemt by gheval,
Aensiet de praem, en hoort gheschal,
Van 't grousaem Beest; en knaeght, en knarst
De stijve Strick, en Touw te barst.
Dees groote deucht de Leeuw ontfinck,
Om dat voortijdts de Muys ontginck
Van hem bevrijt voor pijn, en doot.
‘Ghy, benje kleyn, of benje groot,
‘Soo denckt ghewis: Terwijlje leeft,
‘Dat yder een wat noodich heeft.

Ghy Meeste, die men vint, doet aan de Minste deucht,
om datje niet en weet, waer ghy toe komen meucht.

De noot onbloot.

[p. G2r]

Ist Kleyn, ist Groot, 't lijdt somtijts noot!
Niemant weet wat hem naer volghen kan!