VVoudt van vvonderlicke sinne-fabulen der dieren

Regelnummers proza verbergen

[p. G2v]

XXI. Vande Vlieghe, en de Miere. aant.

Prijswaerder ist, met arbeyt sich t’erneeren,
Dan leuy, veracht te leven vol oneeren.

De Vliegh eenmael verweet, de Mier, dat sy verschoven

In eensaemheyt, veracht moest leven in het wout,

Van weynich graens ghegaert, ghy u slecht onderhoudt,

En dats u steedse kost (seyt sy) niet waert om loven:

Maer ick die leef altijt in Conincklicke hoven,

En weeldich ick mijn voe, met spijs en dranck naer lust,

Der Princen leckerny, mijn graech den honger blust,

Soo dat ick in mijn lust, den Prince gae te boven.

De sorchdraghende Mier seer naerstich om te sparen,

Dit hoorend, schemper lacht, en d'ydel Vliegh bespot:

Tis waer seyt sy, g'hebt van veel leckerny t'ghenot:

Maer denckt, dat ghy dat koopt met duystderley beswaren.

In uwe hoochste weeld', kont ghy u niet bewaren,

Noch van het dreyghend' mes, noch yet daer m'u met slaet.

De Spinnekop, voor u, haer net bereyden gaet.

Onsalich is de weeld', mits in soo veel ghevaren.

VVel dwaes is die steeds soeckt, door geyle weeld ghedreven,

Om in soo veel ghevaer, syn leck're keel t'voldoen:

Maer wijs die sich vernoecht, soeckt matelijck te voen

Met ghemeenen kost, 'twelck syn arbeyt hem sal gheven:

Maer fy die door wellust, soo gierich soeckt te leven,

Dat hy lijt, om syn buyck, veel smaet in s'Princen hof,

Veel grager, smaken wis, de boersche spijsen grof,

Van een arbeydich mensch, die stil in rust sal sweven.

Veel meerder ghelt het kleyn, met eer en deucht ghekomen,

En dat te bruycken, soo ons Godt het selver raet,

Dan boos verkreghen schat, en prachtighe rijckdomen.

Die gierich is, en leuy, in ongheluck vergaet.

[p. G3r]

 

Arbeyt wint, weelde slindt.

Cvspinianvs.

1TUsschen Maximianum, ende Diocletianum, zijnder 2 sulcke redenen ghevallen, op de maniere vande 3 Vlieghe ende Mieren. Soo wanneer, als Maximianus 4 aenvinck Diocletiano wijs te maken, dat het beter 5 was, op syn Boers te leven, dan op syn Hoofs. Soo 6 heeft Diocletianus het Keyser-Rijck, met alle syn 7 Majesteyt verlaten, ende op ’t Uelt in een Hutte sich 8 met slechte Kost en Dranck laten vernoegen; Tot 9 den welcken Maximianus namaels quam, ende prees, 10 en roemde hem selven boven Diocletianum, om dat 11 hy dagelijckx heerlicken met volheyt leefde, met 12 Keyserlijck eten, en Drincken; ende dat Diocletianus 13 synen Buyck met slechte grove spijse vervulde. Daer 14 op hem Diocletianus antwoorde: als dat hy met 15 alsulcke gheringhe Kost wel te vreden was.

16‘Kostelicke Brasseren zijn haer leven niet 17 seker.

18‘Daer en teghen hebben de sobere Arbeyders 19 het sekere kosje.’

Gauwe vlijt, gheeft profijt.

[p. G3v]

Vlieghe, en de Miere.

DE stoute Vlieg, die hoocheyt prijst,
Daer weelde leuy, en lecker spijst;
Swierd eens in’t ruym, aen boom-gheplant,
Alwaer sy kriel van Mieren vant,
Die besich zijn, met wijs beleyt,
Om voor-baet, door de neersticheyt;
Terwijle dat de Somer-lucht
Gheeft volheyt van verscheyden vrucht.
Maer dwase Vlieg, bespot de vlijt.
VVaer op de Mier met re'en verwijt,
Seyt, leghe Vliegh: Ghevaer, en kouw,
Die brenghen u in noot, en rouw.
‘Een leuyen Bloet, die slaept, en kijckt,
‘Terwijl syn Tijdt, en Leven wijckt.
‘De staghe sorgh, voor alle quaet,
‘Maeckt dat het Schip niet onder gaet.

Wie sich, met vreese Gods, tot neersticheyt ghewent,
Uerkrijght een Zeghen-vloet, en daghelijckxse Rent.

Sparen, doet vergaren.

[p. G4r]

Arbeyt wint, Weelde slint.
Ledicheyt is Moeder van Ellende!