Die ridderlycke reyse van heer Lodewijck Vertimans van Bolonien

Dat .vi. Capittel spreeckt van mijnder vlucht wt Calcoeten.

EEnen dach eer ick wech reysde van Calcoeten ordineerde ick al wat ick te doene hadde met den twee Christenen. Ende mijn gheselle dede my int geselschap der twee Persianers dye dye nyewe mare tot Calcoeten ghebracht hadden, ende bestelden ons een cleyn schip. Nv moecht ghi mercken in wat varen ick mocht wesen. Jnt selue gheselschap waren .xxiiij. cooplieden, al Persianers, Sirianers, ende Turcken welcke mi al kenden, ende mi lief hadden ende verstonden oock wel wat aenslach dat die Christenen inden sin hadden, so twijfelde ick hoe ick oorlof van henlieden neme mochte, Sy mochten wel dencken dat ick van henluyden vlieden wil tot den Poortegaloosers. Soude

[fol. 69v]

ic henluyden toe spreken, ende met oorloue van henluyden scheyden, so soude ick tot mijnen ongeluck van henlieder vermaert worden, ende met minen voornemen ghedoot worden.

Als ick nv was in al sulcken ghedachten, so besloot ic in my seluen dat ick van daer woude ghaen, ende nyemant toe spreken, dan alleen mijne gesellen. Aen eenen maendach seer vroech inden derden dach des maents Decembri, schiet ic inden naem gods met den twee Persianers van daer op die zee. Ende als wi nv ongeuaerlijc eenen boochschoot weechs van daer waren, so quamen wy terstont aen den oeuer der zee Naeri, ende vraechden na den patroon des schips. Waerom voert ghi desen mensche wech sonder oorlof des conincx. Doen spraken de Persianers Dese is een heylich heyden, ende niet wt uwen ghelooue, ende wy willen varen tot Cannonor. Doen antwoorden dye Naeri. Wi weten dat hi een heylich heyden is, maer hi can die Poortegaloosche sprake, ende sal onsen vyanden segghen, al dat wy doen ende maken, Ende gheboden den patroon vanden schepe, dat hy mi wt setten soude, ende niet so stout en ware dat hi hem wech voeren soude. Dat dede die patroon, ende sette ons alle drie opt landt, ende daer bleuen wi staen aen den oeuer van der zee. Ende die Naeri ghinghen wederom na die stadt int hof des conincx Doen sprack een vanden Persianeren, Wi willen wederomme gaen in uwe huys tot Calcoeten. Doen sprack ick Niet alsoo, oft anders soo sult ghi verliesen de vijf stucken sinebaph, dat sijn doecken van catoen ghemaeckt, seere schoon, die voerden si met henluyden ende en hadden den coninc den tol daeraf niet ghegheuen. Doe seyde die ander Persiaen, Heer wat sullen wi dan doen, laet ons gaen een wijle aen den oeuer der zee, moghelic dat wi sullen vinden eenen schipper met eenen parao, dat is een cleyn scheepken, die ons wech voeret. Des waren si willich ende ghinghen also opt lant, altijt aen die stranghe vander zee by tweelf mijlen altijt gheladen met den voorschreuen stucken. O christelijcke broeders, nv moghet ghy wel dencken, hoe swaer dat mijn herte geweest is, in alsulcken groten perijckel. Op dat leste soo saghen

[fol. 70r]

wi een scheepken dat wi tot ons riepen ende saten in dat selue, ende voeren also met gheluck van daer, ende quamen tot Cannonor, van stonden aen droech ick den brief die my mijn geselle gescreuen hadde, in des coopmans huys, daer in stont dat beuel dat hi mi soude houden als oft hi selue aldaer gheweest ware, also lange tot dat hi seluer tot mi quame. Als die coopman den brief gelesen hadde , doen leyde hi dien van hem, ende seyde dat ick soude sijn ende blijuen in sijn huys als oft hi seluer daer ware, ende liet mi bereyden een goede auontmael van hoenderen ende andere cost. Mijn gesellen die twee Persianers, dye sagen dat ende spraken, O wee wat doet ghy, Colli tum ile. Dat is, dese en eet geen vleesch, van stonden aen liet hi my ander spijse brenghen. Als wi nv ghegeten hadde, doen seyden die twee Persianers tot mi, wy gaen een wijle spaceren aen die zee om te besien die poortegaelsche schepen. Dat was mi hertelijcken aengenaem, maer mi gesciede altemet vele droefnissen, dat ick mijne blijschap die ick hadde, daer ic sach die Christelijcke wel gheruste schepen, soude sien verdrucken. So ghinc ic voortaen, ende in alsulcken omsien so sach ick in een cleyn leech huysken drie ledige vaten, die dochten mi ghemaeckt sijn vanden Christenen. So sach ic om tot der seluer dueren, ende sach daer in sitten sommige christenen, Jck wert seer verblijdt, ende het viel mi in mijnen sin, dat ick van stonden aen tot henluyden daerin springhen ende vlieden soude. Ende ick dachte. Jn dien ick dat doe in haer tegenwoordicheyt, soo sal die stadt in roeren worden, soo sal ick moghelijck wedercomen in die handen der heydenen. Maer ick mercte die plaetse daer dye Christen haer slot timmerden, ende so nam ick voor mi te beyden tot den nauolghenden dach.