Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

[p. 214]

Op een geveinsden pielaarbyter,
Of het model van een Brabantschen huychelaar.

Een dief, gelyk een kat, belust op outaar smeer,

Valt, als een Vroomhart past, op beî zyn knietjes neêr,

En slaat zyn winkbraau, als verrukt van hemeltogten,
Naar 't heillig Christus Beeld, in duizenderly bogten,

Op hoop, om door zyn ooggewring, en viezen bek,

Van mensch en God, kon 't zyn, te doen een dubb'len trek.

Opregte demoed is van wonderlyke kragten:
Maar schynschoon voor het oog, is eeuwig te verägten.

Bedrieg vry, Wereltling, met list, al wat hier leeft,

Alleen bedenk, dat God eens loon naar werken geeft.

Dat eeuwig Oog ziet door, tot in het merg der zielen,
Die 't fynst' van buiten zyn, zyn meest de grootste fielen.