Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

Aan Rozemeen.

Daar zyn 'er meêr, als gy, die lief van oogen zyn;

Daar gaan 'er meêr gedost in Purper, en Carmyn,

Wiens Lely-bronnen trots den malschen hals braveeren,
En met hun dun Azuur het Hemel-dak trotsseeren;

Dog geene heeft die kragt, die gy hebt op myn ziel,

Die anders, taai van keur, straks voor uw voeten viel.

Ik tuurde naâuw uw mond; het bloeissem van uw kaken,
Of dagt, mogt eens myn lip die ted're Roozen raaken;

Wat zoog zy niet, gelyk een Bei, al zilv'ren douw!

Ik weet niet, of men ooit wel zoeter vinden zou.

Verbeelding gaf my kragt, om iets hier van te smaaken,
En eêr ik 't zelver wist, zo was myn brein aan 't blaaken;

Ik schreeuw van brand, van vuur, van dorst, en minne-pyn,

En noem uw honingseem, een beker vol venyn.

[p. 204]

 

Waar kryg ik tegen-gift? wie zal myn brand verkoelen?

 

'k Ben dag en nagt ontstelt, myn zinnen zyn aan 't woelen;

 

En gy, die de oorzaak zyt, agt deeze rampen niet,

 

Om dat uw hart, te hard, niet diep in 't myne ziet.

 

Daar huist myn Rozemeen, daar moet gy u in vinden,

 

En, schoon gy vry wilt zyn, voor eeuwig in verbinden.

 

Wat offer ik daar geur aan uwe lonken op?

 

'k Geef zelfs Jupyn, zo bars, om uwent wil den schop.

 

De Starren zyn te zwak, om my tot pligt te wennen;

 

'k Wil liever op uw wenk, als die der Goden rennen:

 

Ik volg de lessen, van Natuur my ingeprent,

 

En zoek geen and're troost, als sterven op het ent,

 

Met dien vernoegden moet, van in my zelf te zeggen:

 

Het is my roems genoeg om haar in 't graf te leggen.