Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

Aan de Paerel aller Vrouwen.

Blyf buiten, Margareet, blyf buiten op het land;

Want komt gy in de stadt, ze raakt geheel in brand.

Uw lonken zyn te heet, wie zou ze kunnen draagen?
Ik zie een wereld, door uw' oog alleen verslaagen:

De Goden gaan geboeit, geketent aan den hals,

Zy sterven om 't yvoor, zo trots, zo vast, zo mals,

't Geen reizig opwaarts puilt, en 't hoog gebergt' kan tarten:
Nooit stal Vrouw Venus borst, met meêr geweld de harten.

't Is melk en bloed, gestremt op 't poez'lig Carmosyn:

De Lier van God Apol valt tot uw lof te klein.

Hy zelfs wart om uw mond, hy kan 't koraal niet vatten,
En gaf, om éénen kus, al Pindus fiere schatten.

Die Tover-bron! die dauw! die lippen van fluweel!

Die toetssen van uw kaak, of roozen zonder steel!

Ach! al die godd'lykheên! zyn priemen van de Zielen,
Die, op één enk'len dag, een leeger Mans vernielen.

[p. 199]

 

Ik weet dit van naby, die in myn ziel geraakt,

 

Best voel, hoe 't mins' venyn een teeder harte smaakt.

 

ô Goôn! heb 'k naar dien tyt myn oog met rust gelooken?

 

My ergens in vermaakt, met iemand meêr gesprooken?

 

Zint ik haar eerstmaal zag! 't was alles my verdriet;

 

Ja, 't schoonste dat ik vond, had by haar schoonheit niet.

 

't Moet Margareet', riep ik, het moet die Hemel wezen!

 

Geen ander kan de bres van dit gemoed geneezen:

 

Zy heeft den gloed verwekt, dien niemand bluszen kan,

 

Als zy, en doed zy 't niet, met spoet, ik sterf 'er van.

 

Dog, 'k zal 't alleen niet zyn, die om haar zonne-straalen

 

Als sneeuw versmolten ben, en in het graf moet daalen.

 

Daar zyn 'er duizent, en nog meêr: Ach! was ik dood!

 

Op dat gy meerder vreugt, en ik wat rust genoot!

 

Dog wie zal rust', ô Goôn! naar zyn afsterven vinden!

 

Men zoekt in d'and'ren tyt, nog eeuwig 't geen men minde.