Philander aan Amaril.
My dunkt, gy denkt, hoe komt dit wit en zuiver blad,
't Geen my Philander zend, aan allen kant zo nat?
Ach! Schoone, vraag dat niet, 't zyn traanen myner oogen,
Die 'k aan uw lonken schenk, om voor dat vuur te droogen.
Eén blik, één zoete trek van uw aanminnig beeld,
Eén lach, één zagte mond, die duizent harten steelt,
| |
Kan haast de regenbui in zonneschyn hervormen.
Geen schip, gezolt in Zee, door norschen wind en stormen,
Is meêr doorboort van vogt, en nader aan den grond,
Als ik, tot in 't gebeent', helaas! van u gewond.
Kan dan een Juffers ziel een Mannen hart doorsteeken?
Zo zagt een beeld, als gy, myn heelen romp verbreeken?
De liefde dan zo wreed, zo onmêdogend zyn?
Dat zy vermaak geniet, als ik om haar verdwyn.
Dat gy de plaszen zaagt, de Wellen, en de Meiren,
Die uit myn oogen vliên, en 't treurig Rif verteeren,
Gy zout, ach! was 't zo! haast veranderen van zin.
Gy weet reeds van naby, dat ik u teêr bemin;
Dat nimmer Minnares, hoe groot, zal zegepraalen
Van myn gemoet, als gy met uw vergode straalen;
Dat ik geketent ga, geklonken aan den as
Van 't heillig Swaanen-dons, uw godd'lyk Maagde was.
Dat dun kristal, die zwier, de waassem van uw wangen,
Is 't eenig doelwit van myn droeve Morgen-zangen;
En als ik 's avonds rust ga zoeken voor 't geween,
Zo wart myn zukk'lend brein om uwen boezem heen.
Ik druk dan uwen krop, ik nyp dan uwe lippen.
Wat kan verbeelding in den nagt al zuiker stippen?
Maar heen, die yd'le damp, dat domm'lig wolkgestreel,
Maakt my een Ixion; die kreeg een zelve deel.
Myn Juno, myn Godin, waar zyn myn losse zinnen!
Ik draai een eeuwig radt, en kan niet, als beminnen.
Uw Tantalus leid dorst, in 't midden van zyn bron.
Ach! dat ik eens, naar zo veel ramp, uw hart verwon!
| |
Auteursrechtvrij