Parnas, of de zang-godinnen van een schilder

Troost- en zegen-zang, Ter wisselkeer van den Heer......

Zo duikt die brave Heer, in d'afgrond van Gods wil,

Van al zyn moeite ontbloot, en in Gods stilzyn stil;

Hy zelfs gebeeld, bezeilt nu de ongebeeldste plaszen
Van Gods Natuur, waar in de blanke Paerlen waszen,

Die God de zynen schenkt aan 't diamant paleis,

Die hier het beste kampt, krygt namaals d'eersten prys.

Zuft niet verliezers van zo'n Held, om zyn afsterven,
Die Starren oogst, kan ligt een bruine wereld derven;

[p. 162]

 

Hy mist slegts d'oude romp, en krygt een nieuwer pluim,

 

Waar door hy vaart van 't klein, naar 't onuitmeet'lyk ruim.

 

Daar gloeit zyn zilv're kruin van goude Hemelstraalen;

 

ô Vader! laat een vonk, op my, uw Zoon neêrdaalen!

 

Zo dobber ik voor wind, en droog al 't oogen-nat,

 

Gelyk een Elizè, die baar en golven tradt.

 

Wanneer men zegepraalt, zo is 't een tyd van galmen;

 

Ik geef 't Cypres den schop, en tooi het Lyk met Palmen,

 

Met eeuwig helden groen, en sap van Lauwerblaân,

 

En roep, myn vriend die duikt, om eeuwig op te staan.

 

Zyn daaden volgen hem, en steig'ren door de wolken;

 

Onze Aard' danst om de Zon, tot vreugt der Hemel-volken,

 

Die op de ziel bekoort, hem voeren in hun rei,

 

Daar 't jong zyn altoos duurt in 't midde van 't gevry.

 

Hier zuigt zyn lieve mond de roozen van Gods lippen,

 

En tepelt dat kristal, waar in de vonken stippen,

 

Die d'eeuwigheên verzaân, met zoelen gloed op gloed;

 

Een vuur, waar uit Natuur haar leven haalen moet.

 

't Komt al van 't eeuwig Al, en moet te zaam weêrkeeren

 

In hem, die de oorzaak is van 't mind'ren en vermeêren.