|
| |
| |
| |
Swaanen-zang, Ter Uitvaart van den Heer Jacobus de Man;
Kunst- en prentverkooper, Tot Antwerpen.
Doorfloers het vlammend goud met nevels uwer oogen,
ô Trotsse Zuster-rei, die Pindus heuvels bouwt,
Zo paart myn Swaane-veer met treurig zonne-goud,
En voelt zyn natste wit, door teêre blikken, droogen;
Wyl droef heit zege-boogt op spits van zilv're lokken,
En strooit Lauw'rier voor 't Lyk van d'allerbesten Man,
Wiens ziel gevoert ten top, op God Jupyns gespan,
Thans wolken kneust met kragt, en slaat den wind aan vlokken.
Zo boort het fynste ligt door steile Hemel rotssen,
Wanneer het fel verhit de kleistof agterlaat,
En met zyn vlugge wiek, zelfs de Oostpoort stukken slaat,
Om op den As van 't Al, gelyk een God, te trotssen.
Geen donders van 't metaal, in 't diepst' eens Meins geklonken
Van 't helsche Reuzendom, nog 't yzer van den nagt,
Met al zyn bars geweld, 't geen 't harst' Arduin verkragt,
Vermogen iets, als liefd' wil op de Godheit vonken.
| |
| |
Al trekt de dood te veld, met stoet van vaale Spooken,
En voert zyn storm bok aan op 't godd'lyk Menschen-zaat,
Ja boort dien taaijen romp, die aanstonds zinken gaat,
Nog komt Gods Morgenstond, uit d'eerste kim gebrooken;
Ontgrendelt vry het vlees, zo krygt de ziel-aâr kragten,
En doopt zyn zilv're neb in 't Purper van Natuur,
Waar door de tong gestreelt, niet proeft dan Hemelvuur,
Onraakbaar aan de pen, en boven myn gedagten.
Hier wemelt 't eerste kwik op dons van Maagde roozen,
En strooit zyn vlugge melk langs Oevers van Robyn,
Waar door onze Aardbol stolt, en dryft om 't kristallyn,
't Geen door 't gekus der Zon, moet eeuwig blyven bloozen.
Hier peilt ons vlotte zout, zyn eigen kragt en spieren,
En tornt de windzels los, waar door ons denkbeeld streeft,
Van al wat is naar hem, die zig om niet weg geeft,
Aan die van heeten dorst naar volle kuipen tieren.
Omarm u zelfs, ô vuur, zo krygt myn wereld vogten:
De Hemel is alleen de kunst van zelfs te zyn;
De Nectar van 't verstant blyft op zyn droefzem rein,
En zwenkt zyn levens-sap, naar God, in duizent bogten.
Hoe zwiert myn doffe brein, van 't laag, naar vette toppen;
Ik zoek den Man weêrom, die niet verlooren is/
De Rymkunst, als ze draaft, loopt ligt den bron-aâr mis,
En moet zyn schraalen mond, met vreemde borsten stoppen.
Hoe swelt uw speen, myn God! hoe botten marm're Zuilen!
Hoe baart uw' Oceaan zyn zog in 't teêr begrip!
Is dan uw groot Heel-Al, niet grooter als een stip,
Zo wil ik al, wat is, uit niet doen opwaarts puilen;
| |
| |
Weg Hypocrene dauw, weg boezems van de lusten;
Uw toverlonk te slegt, bevalt de wysheit niet;
Daar is een and're geur, een eeuwig zuiker-riet,
Waar aan de Man vast lurkt, terwyl hy leid te rusten.
ô Zuiger van uw God! hoe vlamt uw lip door 't gloeijen?
Wat vloeit 'er niet al vuur in 't tedere ingewand?
Ei zeng u niet, ô pen! de Man die staat in brand!
En in dat heet gewoel, zo blyft hy altoos groeijen.
Ik warm my voor uw beeld, en smelt in vreugde-traanen:
Men mist den Man: maar ach! hy agt nog mist, nog wolk;
Want 't Seraphynsche ligt, de Prins van 't Hemel-volk
Doet hen de onsterff'lykheit, door 't eigen straalgoud, baanen.
De wiszelbeurt, die heerscht op haar yvoore troonen.
Het Carmozyn, dat lagt de blankste Lely toe:
De snoeplust van 't Azuur word thans geen weelde moê,
Nu datze ziet den Man met groene Palmen kroonen.
Een Engel zingt triomph, terwyl de Klokken danssen:
Zo gaat het steets den Man, die God voor oogen houd,
En in de wereld niets, als slegts het weldoen trouwt,
Waarom hy heden treet op reuk van Rooze-kranssen.
De Moeder van 't Albast, en Paerlemoere wond'ren,
Die slaat, vol eerbaar schoon, haar zuiv'ren dageraat,
Op myn de Man, die straks uit d'eerste asse opstaat,
Om 't Zons-gewelf van 't bloed, door klem van deugt, te plond'ren.
Strooi ons wat droppels neêr, zo krygen wy meê vlerken,
Om ver van ons, by u, in 't pronkpaleis te staan,
Daar 't groeijen eeuwig wast door 't zalig ondergaan,
Een diept' die God alleen kan met zyn adem perken.
| |
| |
Duik lomp verstand, ten grond, voor 't bruisschen van Gods golven;
Ik vrees dien donderaar, die slegts Orakels bromt,
Als hy zyn blixem-vuist op staale Rotssen kromt,
En vind al 't aardze rond met dons van zout bedolven.
De Godheit, die zig kend, blyft van ons ongemeeten:
De zaligheit bestaat te worden, 't geen men is;
Het naare Graf is 't pad tot elks Verryssenis,
En die het minst' hier kend, zal namaals 't meest' vergeeten.
Ik mis den toom, ô Zon! en val uit uw Gareelen.
De vlugge Henkst, die schuimt op 't flikk'ren van den dag,
En neemt zyn loop, daar nooit geen oog te vooren zag,
Om dat een Aardeling den Hemel gaat besteelen.
Gods diamant is schoon, en doet myn zinnen dwaalen.
Het hart, gespoort van drift, verliet Clymene's kluis:
Want de omtrek van dit rond, dat is myn's Vaders huis,
Die 't groot gestel van 't werk kan met zyn vinger paalen.
Men valt niet buiten hem in Eridaansche plaszen;
Het Water leeft van 't Vuur, en ik van 't eeuwig Al:
De hooftstof blyft gestaâg Gods eigen wiszelbal,
Die in de Mein van 't rond staat altoos voort te wasschen.
Ontgroei u zelf, ô Ziel! en slaat uw rank om wolken,
Zo zwelt uw Druif, by God, bewaassemt van dat nat,
Dat God voor eeuwen al uit ongronds-baarmoêr trat,
Om 't ondermaans gestel te smooren in zyn kolken.
De Tuimelgeest zy dank, dat ik my niet kan vinden;
De voerder van den wil, die sleept myn zintuig weg:
Het stom zyn gelt veel meêr, als al 't verwart gezeg,
En kan aan zynen aâm de heele wereld binden.
|
|
Auteursrechtvrij