Parnas, of de zang-godinnen van een schilder
(1724)–Willem van Swaanenburg–
Auteursrechtvrij
[pagina 140]
| |
Om al het sneeuw-wit vel, van 't blankste Paerlemoer,
Waar op Vrouw Venus eêr langs marm're dreeven voer,
Tot tooiszel van een beeld, 't geen ryk van deugds Saffieren,
Haar eigen pronk-albast, het voeggelykst' kan sieren.
Daar het volmaakt' ontbreekt, daar diend alleen 't blanket;
Dog 't zuiv're Lelyspier op root Sattyn gezet,
Zwoegt alle verf voorby, door tederheit van straalen.
De Zon, gedost in vuur, kan wel Azuur-stof maalen,
Met laggent Puper-root, dog nooit genaaken 't ligt,
Het held're levens-kwik van Clara's aangezigt.
Haar ziel speelt door haar oog, haar zinnen uit haar zeden,
En juiste sierheit heerscht in haar aanminnigheden.
Natuur was op haar eêlst', doe zy dit hel Yvoor
Tot proef van hoogste kunst, uit 's afgronds mein verkoor.
Al kwam Homeer te veld, met duizende Heleenen,
In plaats van één, om meêr Troijanen te doen weenen,
Als d'Aardbol voeren kan, hy gaf die al den schop,
En trok om dit Juweel de Lauw'ren van zyn kop.
Het huppelende vogt, dat stolt op Pindus kruinen,
En 't Helikons geraamt' stort neêr tot wrakke puinen;
Niets durft om deze Vrouw, de hand slaan aan de Lier,
En was ze niet getrouwt, Jupyn wierd wis weêr stier.
Een nieuwe Euroopa vlegt op heeden bloemen-kranssen:
Dit is een volle Maan, waarom de Starren danssen;
Een teder dagfluweel, waar voor de nagt verdwynt,
En 't waare Morgen-ligt, dat uit de kimmen schynt.
Ik heb nog niets gezeid, ik zal ook niets beginnen.
Verwondering zal 't Veld op onze pluimen winnen:
| |
[pagina 141]
| |
Want hy, die al te los zig op zyn wiek verlaat,
En verder met zyn brein, als 't steig'ren kan, opgaat,
Word doorgaans neêrgeklotst, gelyk de trotsse Ced'ren,
Die zig voor 't bars Cartrouw des blixem Gods verned'ren.
Die 't bultig kei opzwoegt van 't Pirinees Gebergt',
Dat met zyn taaijen nek, de steilste wolken tergt,
Schokt dikmaals van 't bestek in yz're slaap-spelonken,
En vind zyn denkgestel in Laethes-stroom verdronken;
Die 't water ploegt van 't Meir, of op een goudtogt trekt,
Word veelmaal, eêr hy 't denkt, van een Orkaan begekt,
En zuipt als dol naar vogt, zyn naauwe balg te barsten.
Die zig het naast' verbeeld, is veeltyts 't aller varsten.
Van dat gewenste spoor, 't welk hy met drift begeert.
De kleine worden meest van grooten overheert;
Dies kruip ik in myn schulp, en doe u opwaarts dringen,
Gy moogt het allerbest' de schaduwen verwringen.
Ik spoor geen Rossen aan, geen vonken op deez' tyt,
Op dat Prins Faëton niet uit den Waagen glyt.
ô Vader Faebus! die met uw vergulde zeelen,
De heele wereld kunt in dag en nagt verdeelen;
Druk eens uw Harp, met klem, en zing Vrouw Clara's lof!
Myn heesche stem valt plomp, myn keel is veel te grof.
Daar opent zig de Lugt, de Zon vol gloed, wil dart'len:
Ik zie dien ryken Vorst, reeds langs den Lugt-bol spart'len;
Hy roept: deez' schoone dag zal eeuwig blyven staan,
Om dat deez' schoone Star, daar in is opgegaan:
Een Amazoon van melk en bloed, versiert met gitten,
Die in een teêr tapyt van Paerle-snoeren zitten,
| |
[pagina 142]
| |
Waar by het Purper speelt van wang- en monds-robyn.
Myn Kar, zo groot, ô Goôn! valt voor dien schat te klein!
't Heel Oosten schynt ontbloot van zyn Carmyne lippen;
De Roozen moeten van haar wang den dauw afstippen:
Vrouw Flora word vervreemt van 't Amber van Sephier,
Wyl al 't Kaneel zig van haar wend, en spreit zig hier.
Schreit, Watergoôn! niet meêr in uwe Wilderniszen,
Een stoet van Oester-vagt, waar naar de Negers viszen,
Om onze Westerkust te sieren met uw schat.
Hier is te zaam' gestolt, meêr als uw schoot omvat:
Een drom van Hemel-zoet, een Nectar voor de Goden;
Een lekk'ren dis, om zelfs de deugt te gast te nooden,
Waar voor Apollo daalt, en eeuwig tuim'len moet,
Op dat zy ryën mag, en hy slegts gaan te voet.
Daar zwymt de Dagkaros, in 't diepst' der breede baaren,
Op dat Vrouw Clara zou voor hem naar boven vaaren.
ô Zuivere Diaan, pryk steets aan 't Firmament!
En heersch daar met uw toorts! zo krygt de zon haar ent.
Dan word Endimion op Lathmus plein bekeeken,
Hy, door haar reine hand, aan wang en mond gestreeken,
Heel teeder aangeroert van dat volmaakt koraal,
Dat God Jupyn, voorheen gekweekt heeft in zyn Zaal.
Heer S.... is de Man, waar van ik kom te spreeken,
Die zyne kudde wyd, naar klaare waterbeeken;
Die aan die Bronnen rust van 't heiligst' Marmersteen,
't Welk van hem word met zo veel hart steeds aangebeên!
Dat Faebus beide u kroon met Daphnes groene haeren:
Dat Juno 't Egtverbond wil steeds voor u bewaaren!
| |
[pagina 143]
| |
Uw kusjes vriezen doen tot splinteren van glas!
Tot keur'lyk Menschen-zaat, en eeuwig Vlees-tyras!
Saturnus hou zyn togt, zyn mag're luimen binnen!
Zo zal Adoon' zyn Lief, en zy hem altoos minnen.
'k Zie 't borstelige Zwyn reeds neêrgeveld, schep moed:
Daar is geen ongeval, dat liefde hinder doet.
De Myrt' geef frisscher reuk voor uwe levens-spieren!
Deez' beide zyn weêr aan het kweelent tirelieren;
Zy slaan haar vlerken 't zaam', als Duiven zonder gal,
Wat of van dit gewoel, nog end'lyk worden zal?
Te rug, ô Goôn! maakt plaats voor jonger Morgen-starren!
Heer ..... gaat zig in zyn Clara's ved'ren warren!
Men bootst' van vuur en vogt een ted're Roozengaart!
Een Lelyhof, rontom voor Noorde-wind bewaart.
Wat Elepenbeen stolt hier Pigmalion tot Menschen?
Narcissus zou geen Lief, zo lief ooit konnen wenschen!
Kom Weste-wind, ei kom met uw Oranje geur!
En sluipt het ted're blos met zuiker-waastem deur!
Zo leeft in eeuwigheit de Nazaat van twee harten!
Die in opregte trouw, de heele wereld tarten.
Ach! kon ik met myn geest, nu uit 't Arabisch Wout
Al 't kruit u plukken, daar de Faenix 't nest van bouwt!
Gy zat op Wierooks-duin de Zon van ver te lonken,
Om als een Etna zelfs in 't vlak der Zee te pronken!
Myn Swaane-pen te zwaar, kan door geen Lugtplein gaan,
'k Had anders schooner wensch, gelooft het my, gedaan!
Ik geef't te Goden op! dog zweer hen by hun kroonen!
Dat zy, wat dat zy zyn, in gunst u beî betoonen!
| |
[pagina 144]
| |
Dat zy hun veege wrok verdeelen ondereen!
Wy maken hen ons kwaad, zy ons hun goed gemeen.
Neptunus lei uw kiel voor 't stuiven van zyn Reuzen,
Gerust ter haven in! eêr Roer of Masten kneuzen!
Merkuur, die prop hem vol van 't Peruaansche stof!
De Faam zwyg altoos stil! of spreeke niet als lof
Van Clara's vroome ziel, en van haar Uitverkooren!
Wiens kruinen dat eerlang, door drang van wolken booren,
Om 't Elizeesch plaizier-te proeven van naby!
Daar treet men door 't Geboomt', daar leid men in de Wei:
Daar lurkt men Druive-melk, daar kneed men Armelynen;
Het hart moet van de Min, als Was, voor 't vuur verdwynen.
Ontadem u alhier, en kryg uw boven weêr!
Het onderst' is een drop, dog 't opperst' blyft een Meir:
Een Esmeralde Zee, vol Tover-Meereminnen,
Die 't eeuwig Element, met beî hun vuisten spinnen;
Die 't bruisschen van Natuur, het schuimende Idè,
Al dobb'ren zien in 't zout, voor 't in de Moeder gleê;
Die 't Vaderlyke vuur verslinden in hun bronnen,
Waar uit het Eng'len Choor is eertyts 't zaam' geronnen:
Dat vist men in dien stroom van 't waterlyk gestarnt',
Dat men zyn stille dons vlak op den goudkloot barnt.
Hier is het uiterst' van de kunst voor waare Wyzen,
Die liever daalen in het diep, als datze ryzen;
Die in dien zoelen vloed, verkrygen 't waardig end,
Waar van men zo veel spreekt, schoon dat men 't niet en kend.
Een strengeling van Melk, van bloed, van Lugt-azuuren;
Wie kan, die dit beoogt, nog op deez' misthoop duuren?
| |
[pagina 145]
| |
Foei wemeling van stof, weg rook van voozen tyt;
Ons hart verlangt, ô God! naar dat, het geen gy zyt.
|
|