|
| |
De Zwakke Lier in 't Harnas,
Op den Verjaardag van Mejuffrouw Catharina V.... Weduwe van den Heer J.... S.....
Wie schaft myn doffe Ziel thans moet, en fiere pluimen?
Wat vyand moet het Veld voor onzen Sabel ruimen?
Wien geld het dezen dag? nu ik in 't Harnas trap,
Als een die glinsters tergt, en naar het Vuurhof stap.
| |
| |
Myn Ros dat briescht, en snoeft, het stampt de klippen stukken;
Het wil het steilste groen van Pindus hoorens rukken;
Die kruinen zweeten al, en spuuwen Lauw'ren uit,
Om dat myn Oorlogs-bas reets op hun lendens stuit.
Daar vel ik Lans en Speer, het spel dat zal beginnen,
'k Wil duizent werelts, zyn z'er slegts, zo aanstonts winnen:
Dat valt een Kakus ligt, dat is geen Typhon zwaar,
Dat hy Gods lampen keelt, en toortssen sleept by 't haer.
Die Baggen huilen reets een reegenboog van kleuren,
Om dat men beter zon gaat op hun zetel beuren.
Weg goud, en Majesteit van 't opperste gestarnt'
Voor 't diamant gelonk, 't geen langs uw Duinen barnt;
En als een Amazoon den Wal beklimt der Goden,
Alwaar men deugt trompet, daar is geen schyn van nooden;
Daar stelt zig Aard, en Zee, gewillig in den band,
En zo ze 't niet en doen, men blaast ze straks in brand.
Dat geeft den Krygsman moet, als hy in 't hart der vlammen,
Het barsse moortmetaal, kan van zyn pooten rammen,
En Doggen beulen mag, wiens muilen dol verwoet,
Slegts yzer tanden, met een saus Salpeter gloed.
Dat 's kost, die Pluto smaakt, als hy wil banketteeren;
Een Sulpher-myn, strekt Mars een dis om aan te smeeren,
En als de Donder bulkt om 't knorren van Jupyn,
Dan kunnen Negers van de Hel, eerst vrolyk zyn.
Ik slimmer, als dat Graauw, zal 't op een blixem waagen,
En Catharina's Vaan, voor myne Troepen draagen;
Rinkinken op de Vest, en brullen door het heir:
Stryt voor haar lof alleen, of werpt uw spietssen neêr.
| |
| |
Daar vreet myn veder vuur, myn inkt die is aan 't branden,
Waar zal 't papier, aan welken oever zal het landen?
Mag het den Etna zien, de spooken van den nagt?
Of zal 't ten gronde gaan, en sterven in zyn dragt?
Neen, neen, de Hemel lagt ons toe, als uitgelaten:
Apollos maatschappy, die huppelt langs de straaten,
Rammeit de Poolen los, de grendelen van ys,
En gilt in 't kille glas: Cathrina hoort den prys.
Nu 't sneeuw aan 't dooijen gaat, zo is de dam gewonnen;
Want liefde sloopt de kouw, en voelt geen sap meêr ronnen,
Om dat Natuur doorpriemt, op spreijen van Yvoor,
Haar bloed te geestig kwist langs wangen van Auroor'.
't Vloeit alles heen en weêr. ô Zon! omarmt uw vogten,
Myn Zeeschuim is verhit, door duizende van bogten;
Men dampt zyn zelven uit, waar vind ik weêr myn ik,
Die als een jonger Mars, in Venus bouten stik.
Dat is her loon eens Gods, die Hydras kan verpletten,
Alwaar Cupido vegt, ontfangt Alcides wetten:
Hy die met vuur begint, krygt water in het end,
En duikt, als Phaëton, in 't eeuwig Element;
Wiens takken van koraal, hun paerle bloeiszems geeven,
Wie zou om dit genot niet aanstonts willen sneeven?
Te meêr, daar 't Esmerald, op 't zilver van 't Heel-Al
Geboort' blyft met een naam, die nooit verwelken zal:
Een naam, die straalen geeft, uit heillig goud gehouwen;
Staat my, vier Winden by, en wilt den rol ontvouwen,
Waar op ik haar borduur, die Hemelen braveert,
Wanneer de Faenix pogt, zo is hy uitgeleert;
| |
| |
En ziet zyn Offer meest in rook en smook verdwynen,
Daar 't Boskaneel, gehakt uit eeuwige Robynen,
Steets ryken Amber schept, en tyden overleeft.
Uw Wierook, ô Catryn! die boven Flora's streeft,
En al de Zaalen tooit van Jupyns Hemel-daken,
Zal nimmermeer ten eind van Gom en geur geraken;
Wyl die uit vast Cement, aan een gekneet, gewis
Een pronkspits hier vertoont van Pallas beeltenis.
Duikt in uw Kelders dan, aloude Praalgewelven,
Gelyk de Mollen in de klei de kluiten delven;
En kiest het naare graf van elks vergetenheit,
Dewyl de veêr, die 'k bouw, op hooger toonen ryt,
Als d'Aardbol toomen kan, of met zyn aâm omvatten,
Wat ziet men reeds al goud uit Ganges ader spatten?
Hoe gloeit zelfs de Oceäan, en wat gaat Tagus aan?
Waar haalt gy, zwarte Moor, al 't blanke zog van daan?
Wilt gy my in uw schat, en diamant verstikken?
Neen, Indus, neen, blyf t'huis met al uw strik en kwikken:
De naalt, die ik verzin, hoeft zulke lorren niet.
Men ent een and'ren stronk, door wolk en ruim verschiet.
Ik plant Zafieren, op Zaffier, en Star, op Starren;
De Hemel schaft my vlam, de Zon smeult op haar harren:
Dat bloozende Metaal, 't geen op zyn vuurtest kookt,
Giet ik, van Oost toe West, dat Zee en Aarde rookt;
En beur het op myn schoft, om Berg en Dal te trotssen,
Of is dat niet genoeg, ik stapel 't Meir tot Rotssen,
En knêe zyn afgrond vast aan myn verheven Digt,
Het geen voor niemant, als Catryn, den hoet afligt;
| |
| |
Dewyl 't geen splinters schuuwt van krakende gareelen,
Men zou een wereld, dus gehart, wel vierendeelen;
Een Hel opslokken, in 't gezigt der wakk're Goôn,
Ja zelfs de bleeke dood, die nimmer sterft, nog doôn;
Maar zagt, hoe tuim'len langs myn kop, der Goden vonken,
De Swaan, die dolt op 't nest, de neb is vol, hy dronken;
Hy schud zyn veêren uit, en weet niet wat hy wil:
't Heel-Al dwaalt in de ban, de Schepper, die lykt stil;
't Is of een Chaos zwoegt, naar blyder morgen-blikken,
Wie zal het beeld der deugt: wie zal het best opschikken?
Of ik al toorens bouw, een Babylon oprigt,
Myn eigen taal, verwart, vliegt my in 't aangezigt,
Om dat Catryn te steil, onnaakbaar door haar gaaven,
My doet op Faebus Henkst, geheel te barsten draaven;
Gelyk een Atlas lilt, wanneer een Lugt-Orkaan,
Door vuur gespoort, de kouw tragt uit het Veld te slaan;
Zo duik ik voor myn moed, slegts barre Noorder-buijen.
Stuif Zeevorst van uw dons, op 't zien van 't blaazent Zuijen,
En grypt, by 't schreeuwent zout, een Walvis in den arm,
Die knarssende van spyt, om 't onverwagt gekarm
Van Thetys Jufferdom, de Maan bezwalkt met dampen,
Zo ziet geen gryze stok deze Ikareesche rampen
Eens Zoons, die op zyn Was, en wufte veêren stout,
Een Zon begluuren dorst, die de oppertoomen houd
Van waarheit, en van trouw, en dus haar Kar kan dryven
Tot zulk een hoogen ligt, daar 't al moet duister blyven,
Het geen myn los verstant boetzeert met dartel git;
Het eeuwig Diamant, dat op Robynen zit,
| |
| |
Bestuuwt van blaauw Azuur, en tintelende straalen,
Wil van zyn steile Burgt, en zetel zelver daalen,
En drukken op Albast, met Ebbe toetssen uit,
Een zilv'ren helden-klank, die langs vier Winden stuit,
Tot lof van 't wonder goud, waar uit gy zyt gedreeven!
Myn driften, ô Natuur! zyn weêr aan 't gaan, ze leeven,
En heigen naar het kleed, het geen zo'n ziel vergult,
Dus word een Morgenstont van 't hoogste vuur gehult;
Zo stygt zyn dag ten top, zo kan geen avond naken,
Als daar het Bruilofts-feest geen and'ren nagt zal maken,
Dan die van vlammen vol, de Hemelen kristalt.
Dit is myn wensch, Catryn, waar op 't gordyn neêrvalt.
|
|
Auteursrechtvrij