|
| |
| |
| |
Op de weergaloose Zomer Vrugten,
Van den Heere L. Bidloo,
In zyn Hoogen Ouderdom uitgeschut, in Heer Simon Schynvoets schattresoor.
Gaf ooit het Cederbos, van Libanon gescheurt,
Op Sions barsse kruin, een galm van duizend tongen;
Doe 't ligt, de schaduw wars, ten Tempel ingedrongen,
Zig voelde Hemelwaarts, van 't greize sneeuw gebeurt,
Voor Arons Tempelhaart, beklad met Offersmout,
In 't aanzien der Leviet', en Godgewyde knegten:
Wat zegengoud zal ik, op zilv're snaaren, vlegten?
Nu thans het Winterys met Zomerlonken trouwt,
En zyn verglaasde vel in Tyrus kuipen doopt,
Die, op hun Purpur stout, de Lelyën doen bloozen
Van 't afgezolt Zaisoen, met puik van Lente roozen,
Door gordelen van Inkt, in wit Papier geknoopt.
| |
| |
Kreeg Simeon, wel eêr, de straalen van de Zon
In zyn vervroren arm, na 't tuuren op de kimmen
Van zo veel Eeuwen tyts, en afgeschudde schimmen;
Hier spiegelt zig de kouw, in aller zielen bron.
Heer Bidloo, uitgeleeft, plukt vonken van het vuur,
En trekt, voor Bont, en Pels, aan zyn verstramde leeden
De tongen van Gods Geest, die, heet op wonderheden,
Doorkruissen al den gloed, en vlammen der Natuur.
Wat vind hy, in de Mein van Scheppers ryken wil,
Een diamante Rots van eindelooze schatten!
De Zee mag in haar schoot een heele wereld vatten,
En stoffen op haar geur, en Paarlemoere kil!
Zyn Daemogorgon is de wortel van 't Heel-Al,
Die steets onz' Aardbol torst, op steigerende baaren!
Waar van myn Faenix dampt, uit zyn Kaneel-altaren,
Naar 't laggend Stargewelf, dat nooit verwelken zal.
Hoe heerlyk brald 's Mans pluim, gemeitert met Saffier,
Op zyn Yvoore wolk, door tintelende straalen!
Kan God Saturnus melk uit kinder schonken haalen?
Hy plant, op 't barre Noord, den standaart van Lauw'rier.
Myn Pallas slaat de maat, en trommelt op den kam
Van Parnas koop'ren nek, met blixemende toonen.
Zyn doodsche vuist raapt bloed, om 't hel krystal te kroonen:
Dat uit den vaalen Nagt, in 't held're Dagligt kwam.
Dit oud Atheenen baart een andere Minerf,
Apollo krygt een zoon, een zangberg van Godinnen,
Waar langs Pomona ryt, op ongenaakb're vinnen,
Na Ceres Graan-trezoor, en Bacchus dartele erf.
| |
| |
Gods Magazyn, dat scheurt, en schut de darmen uit:
Europa is verrukt door 't zuigen van die speenen.
Houd stant, ô Hemelliên! waar wil uw goedheit heenen?
Nu, in een gierige Eeuw, een dubbele Oogst ontspruit.
De Nyl gaat in den rouw, om 't derven van zyn vet,
Dewyl al 't slym, getapt in onze leege kruiken,
Den sterveling, verarmt, doet in de Hooren duiken,
Waar op thans d'overvloed zyn zetel heeft gezet.
Hoe schildert ons 't Penzeel van Bidloos armelyn,
Vrouw Flora's bloemtuin uit, op Zephiers wind-paneelen?
Wat kan zyn zuiv're maat het oor der Velden streelen?
Als hy haar lippen drukt, met dauw van Cristallyn.
ô Overoude eik! van jongs Jupyn gewyt,
Waar in my Demoet schuilt voor 't bassen van den Donder,
Gedoog, dat ik een tak van uwen schouder plonder,
En vlegter Beelden van tot uwe onsterflykheit.
Dat ik een Star boetseer, uit uw vergoden stam,
En, op een Pronkboog voer van Indiaansche bergen.
Ik zal, met goud, op goud, Vorst Faebus wallen tergen,
Tot ik u zie aan 't dak, van waar de tyt u nam.
Het Roer hoort in uw hand, ô Toetscher van 't Azuur,
Want gy zuipt Meiren leeg, en sliert die in de toppen
Van 't brandende gehugt, om dus de dorst te stoppen,
Van 't bovenmaansch gestarnte, en zyn onnaakbaar vuur.
Van hier lonkt gy ons toe, gelyk een flukse Zon,
Die maar langs de Alpes dwaalt, om 't laage gras te kussen.
Geen jagt, nog Hagelbui kan immer d'yver blussen,
Welke uit uw ader spat naar Amstels Helikon,
| |
| |
Die Palmen schiet van vreugt, op 't hooren van uw Naam.
Daar de Ygod 't pekel schuurt, by 't klinken der trompetten,
Zal de Egcho steets uwe eer, op blaauwe Duinen pletten,
En gillen langs de Lugt, met een ontrolde Faam:
Dit was een Amianth, een steen die nooit verteert,
Een Hekla in het ys, die op zyn kille boorden,
Den noorder Beer eerst sloot aan Diamante koorden,
Na 't zoele vreê Muziek van zyne Lier geleert.
Kruip Oudheit uit het Graf, met uw gevlokten baard,
En kem de borstels uit, u van de roest gegeven:
Hier groeit een Eeuwigheit, hier schept de dood het leeven,
En al wat Hemels schynt, is thans met klei gepaart.
Wat bol was uitgebrand, ô Vader van het goud,
Doe Bidloo wierd gevormt, om hem een ziel te schaffen?
Laat Nyt, en laster nu op helden toonen blaffen,
Ik zeg hier prykt een Zon, uit Pallas helm gebouwt.
Toets met uw brein, ô jeugt, dit overduurzaam sneeuw,
En klem het in een hart van enk'le Robynen,
Zo zal 't een Zomer zyn, die winters doet verdwynen,
Gezoldert op den rug van Neêrlands Waterleeuw.
Schut vry de Maanen uit, ô aller dieren Vorst!
En steek de borst voor uit, nu dat uw gulde toomen,
Van zilver aangevat, langs Amstels heuvels stroomen,
Als vloeibaar Berg-albast, dat Etna's schoorsteen torst.
Hoe noem ik dit Juweel, dien beker van gedigt?
Dat kind van Ouderdom, en vrugt van veege looten?
Dat wonder van den geest, uit geest van geest gesproten?
Als slegts een vlugtig kwik, op vuur, tot zout gestigt.
| |
| |
Ik ben de Heirbaan mis, en spoor, en halfter kwyt,
Dog dol van woede spyt, dat ik 't Bazuin hoor brommen
Van Bidloo's Zang-trophè, en zelver moet verstommen,
Om dat hy meêr alleen als duizent and'ren zeid.
Zo geeft een matte Kaars, op 't laast de grooste vlam:
Zo rukt een Sampson, voor zyn dood, de wortels stukken
Van Dagons vloekbanier, dat spinne-zog wou drukken,
Op 't heillig voorbeeld van 't gezegent Offer-Lam.
Kom Schynvoet uit uw Tent, ontfang uw Simeon:
Beladen met den gloed van Choorschat, en Altaaren,
Hy offert, aan uw grond, zyn Hercules Pilaaren,
Gelyk een Caesar zelfs, die werelden verwon.
Hoe danst het ys, ô Volk, nu 't stramme steen uitbot?
Twee grysaarts zyn verrukt, door 't onderlinge kussen.
Sleept water by het haer, want 't vuur is niet te bluffen,
Ten zy het zig ontaamt in 't Firmament van God.
Zy zien het ongebeeld, in 't Beeld van 't Raatbesluit;
Zy dringen door de Vrugt, in eindeloozer Vrugten:
Deeze overvloed doet hen om nog veel grooter zugten,
Want daar de honger heerst, heeft zatheit eeuwig uit.
ô Boven zinlyk schoon! ô Bronaâr van u zelf!
Gy geeft, en krygt, en doet ons geeven, en weêrkrygen,
Eén enk'le ziel, één geest praalt hier in dubb'le lyven,
En schuild, in 't zoet Zaisoen daar ik met kouw naar delf.
|
|
Auteursrechtvrij