|
| |
Stuivende swaane vederen Door Arends Spooren verwekt,
of Thomas Arends Steigerende toonen, by Hendrik Bos gedrukt, door nederige klanken gestut.
Zo als ik, langs 't gepuilt Lauwrier der barste Rotssen,
Myn Swaaneneb uitstak, naar tepelen der Zon,
En niets voor heeten dorst, als wind en dampen won,
Zo kwam een Arends kiel, door snugg're wolken klotssen;
| |
| |
En greep my by de kuif, dat veêr en pluimen stooven,
Terwyl zyn norsche tong vast dreunde in myn gehoor:
Wat doet gy, logge Gans, in ons vergode spoor,
De straalen van Apol, door uw gepram te rooven?
Ik als Syringa's riet gegeeszelt door de vlaagen
Van Vee-God Pans geweld, dook in myn brak getraan,
En riep, als 't Halmen past, is 't dan zo kwaad gedaan,
Dat een, die niets en heeft, gaat by zyn ryker vraagen?
En ruilt onze Aardkloot niet zyn floers voor Faebus glanssen?
Omriemt de Zee zig niet, met gordelen van vuur?
En keert het laagste niet in 't hoogste der natuur?
Mag dan een kreup'le dwerg, niet op zyn krukken danssen?
De Vorssen kwaken thans als schelle Philomèlen,
En geeven Ezels stof, te balken langs 't gehugt,
Waar in Latona's kroost, voor Pythons vlegels vlugt;
Maar Cygnus mag op 't graf van Phaëton niet kweelen!
Zyn boersche zugt verveelt den ligter aller menschen,
Daar kleine kinderklap, aârs ouderen verblyt!
Een Exter, die zyn rol veeltyts verkeert opsnyt,
Zou elk op het tooneel nog wel voor Koning wenschen.
Ik ben, gelyk te voor, een onbedreve kuiken,
En heb nog nooit geproeft van 't eeuwige kristal;
Dog zo de lust tot kunst, in kunst verwisz'len zal,
Dan vang ik 't heele Meir, in allernaauwste kruiken.
Tot dat zy overvloên, en Dam en Dyken breeken
Van myn verdroogde Hei, die om een Reegen bid,
En thans in het geprang van zulke klaauwen zit,
Die Arends standers doen op Swaanevlerken steeken.
| |
| |
't Is Jupyns Vogel! Goôn! die my den rug komt borst'len,
Met blixems van Lauw'rier, en donders van Parnas.
Hy duikt, die eertyts steeg, naar 't steig'rend zontyras,
Om met een zwakken Zwaan, voor ieders oog te worst'len.
Hy is in goud getooit, met kroonen vol Saffieren,
En voert Gods Schepter meê van 't eeuwige gestarnt,
En ik, ik ben gedost, gelyk een Zee die barnt,
In pluimen van het zout, die naar de Duinen gieren!
Hy rukt Kanon, en Bom, Kartouwen van hun pooten!
Steekt Werelden in brand, en klooft het Meir van een!
Plant in het Oost zyn één, in 't West zyn ander been,
En kan een Herkules van zyn Triumphboog stooten!
Hy sleept God Mars by 't haer, dog knelt hem aan de bouten
Van Venus steil yvoor, als hy de Myrten strooit;
Ja, de Aardbol huilt en pruilt, als hy Cypressen plooit,
Om Helden, voor het roest der eeuwen, in te zouten;
Waar hy de deugden maalt, op Hemelsche Paneelen;
Daar beeft de Hel van angst, gerabraakt in de vlam,
Als hy de vinnen roert, zo worden Winden lam,
En doen de Poolen zelfs neêrploffen van hun steelen!
Die zo veel ys inslokt, en yzer weet te smelten,
Die Arends veder, die zo groots de wolken treet,
Agt die zyn dapp'ren roem, dan niet te slegt besteet,
Als hy my bonst in 't stof van myn onnoosle stelten.
Zo dra ik zyne bas, den trommel van die snaaren
In myne vuisten greep, en al de Nooten zag,
De weefkunst van zyn Lier, die met een Etna's vlag
Den Ygod bloozen doet, in 't midden van de baaren;
| |
| |
Zo viel myn Typhon neêr, voor 't brullen van die vlaagen;
Genaâ! riep ik genaâ! ô Arend van Jupyn!
De heelen Oceaan is voor myn brand te klein,
Zo niet een ted're dauw komt met Gods morgen daagen.
Dat rekken naar Apol, dat lonken op Godinnen,
Die snoeplust van natuur, en drift der eerste jeugt,
Die my de peezen zweept, door ingebeelde vreugt,
Moest ik daar van ontbloot, al 't gaaren weêr ontspinnen!
Ik had een web gereet, en dagt my op te schikken,
By Bosch was 't reeds te maak; maar ach! ik schei 'er uit,
Want die uw Ceders ziet, en oogt op myn onkruit,
Die tiert, daar schuilt een Slang in 't gras, om voorteschrikken.
't Is modder van den nagt, kom vliegen we naar straalen,
Naar Fenix Arends toe, herboren door den druk;
Want daar is de Amber sterk, 't Kaneel, en al 't gepluk
Der Kruideniers by een, om Musen regt te onthaalen.
'k Beken, 't luit vreemt in 't oor van onbedreven Oszen:
Dog Ganges tot een naalt gespitst, met Pactools zweet,
Op 't Indiaansche strand, en met Saffier bekleet,
Waar meê de toomen zyn belaân van Faebus roszen,
Heeft niets, by deez' Kolos, uit diamant geklonken:
Het eerst' is geest van stof, dit 's geest van enkel geest.
Myn Pindus leert A, B, hy spelt den Babokleest,
Hy krygt een and'ren zwier, zyn kei, gebeukt, schietvonken:
Sta ruim, ô volk, sta ruim, ik zal u haast ontmoeten,
De veeren groeijen weêr, al ben ik eens geplukt,
Heeft Arends my ontpluimt! het is my ook gelukt,
Dat ik myn matten nek mag buigen voor zyn voeten!
| |
| |
ô Thomas, het gevoel deed 't ongeloof gelooven:
Men zei, gy waard een lamp, een Delphos van uw tyt,
Ik stemde 't half en half, maar nu regt uit gezeit;
Gy gaat, al wat ik dagt, in schoonheit ver te booven.
Zo Bosch, fok steets zulk houd, zo blyft men altoos groenen,
En gy krygt meê een kwast van Pindus vieze luim:
En zo dat niet gebeurt, verwagt van my een pluim,
Waar op Apollo zal zyn Daphne aardig zoenen.
Al ziet een Swaan om laag, een Arend naar de Starren,
Al eet de laatste vuur, en d'ander 't kille nat:
't Is schoon, als vlam in ys, de Zon in 't water spat,
Om dat Natuur, door war het beste kan ontwarren.
ô Amstels zilv're schaar! karbonkelende zonnen!
Gy Lauw'ren van Saffier, en roozen van Hymet!
Gedoog dat ik deez' pen op uwe schilden wet,
En doe eerlang myn bloed, op blanker velden ronnen.
Dan hef ik Neêrlands roem, langs stuivende Gareelen,
Eens in het wout der zon, en stel den Ygod zelf,
Met eene knots van vuur, op 't eeuwige gewelf,
Om aan de wereld nog meêr werelds meê te deelen.
De Keizerlyke hoed, op 't Kapitool, met veeren
Van breed lauw'rier verguld, staat in zyn marmer vast,
Gelyk een waterleeuw, die op een stormdog bast,
Op dat het zwemmend zaat de brandstaf zou regeeren.
Hier is een Zee van schat, hier kan een Digter smeeren,
Hier woont Apollo zelf, de zoon van God Jupyn.
Myn paerle-zog dat zweld, myn emer word te klein,
Om pallas wyze speer, met diep ontzag te eeren.
| |
| |
Geen noot, ik donder op myn trom, met Arends toonen,
En volg myn Winnaar naar, geketent aan het rad,
En gil, dat Amsterdam in zig alleen bevat,
Den boezem van de kunst, en 't puik der aardsche zoonen.
Omgord my met uw pik zo lang, ô duist're kimmen,
Tot ik, in vlam gekleet, den held'ren dag ontmoet,
Met eenen Swaanenzang van ongewooner gloed,
Als ooit, van zyne Burgt, plagt naar de zon te klimmen.
Nu leg ik my voor eerst, in 't nest van Arends dreeven,
Dog werp eerlang een jong in 't Bos, by 't Wezenhuis,
Gelyk een eersten klomp, nog niet gelikt van 't gruis,
Dat doorgaans kleeft aan 't vagt van 't geen begint te leeven,
Zet Beeren tongen schrap, zo krygt het schepzel wezen,
Maar denkt, is zo 't begin, en heet dit kinderklap?
Wat zal 't niet zyn, als hy den Arend, langs zyn trap
Naar streeft, om starren van het blaauw azuur te leezen?
Dan knotst hy Stier, en Bul, als zifters maar van woorden,
In 't hol, daar Midas huist, en denkt, nu zit het Rot,
Als Ezels, by malkaâr, in Pallas Uilen kot,
Om datze een blanken Swaan, met Ravens schagten spoorden:
Dog hef den Maagdom op van jeugdige Narcissen,
Als zuigers van hen zelf, op lelys van crystal;
Die zyn 't alleen, die vry van alle bitt're gal
Graag zien, dat ieder vangt, daar zy gestadig vissen.
Natuur is ryk genoeg, maar die ontbloot van geesten,
Steets zoeken, daar niets is, die lurken wuften wind:
Dog wind is weêr en waar, daar ieder zy by spint,
En daarom schoeit de mensch doorgaans op diersche leesten.
|
|
Auteursrechtvrij