Parnas, of de zang-godinnen van een schilder
(1724)–Willem van Swaanenburg–
AuteursrechtvrijHeldenbloet uitgetrompet, langs Zee en Duinen, op het vrolyk gerugt van zyn nieuwgebooren Prins, in het Jaar 1718. het welk egter naderhand, tot leetwezen van geheel Europa, onwaar bevonden is.
Wel schittert God Apol, om hoog met gulde straalen,
En lonkt den Kleibol toe, met ongemeen gelag,
Om dat 'er iets gebeurt, het geen zyn oog nooit, zag,
Hoe zullen wy dan best vernoegt onz' vreugt bepaalen?
| |
[pagina 71]
| |
Plukt hy Nimph Daphnes pluim, om Caesar te lauw'rieren,
Die 't water stak in brand, by Siracusa's wal,
Naar Asie getoomt, de werelt leeren zal;
Vorst Karel op zyn Troon, in eeuwigheit te vieren?
Onz' Helikon, die danst op maat van helden toonen:
De Keizer, die deze aard heeft van hun drek geruimt,
Heeft ook de Zee, te geil, van 't vuilst' krakeel geschuimt,
En stapelt op zyn hooft, een reeks van goude kroonen.
Hy trapt met eenen voet van 't Land, en klooft de Baaren,
Terwyl dat de ander vast de Rotssen nederdrukt,
Wanneer zyn fiere hand de groene Palmen plukt,
Die Goden maar alleen voor Oostenryk bewaaren;
Wiens stam zyn oorsprong kreeg, uit Jupyns minnetogten,
En nu voor eeuwig bralt, gelyk de Dageraat,
Die uit den zwarten buik van 's Hemels nagt opstaat,
En steets den eersten prys heeft van den dag bevogten:
Om dat de Zon verlieft op Vrouw Aurora's koonen,
Haar Purper voetspoor volgt, met zilver menschen-zaat,
Het geen zig in 't Idè van Karel zinken laat,
En hem tot Vader keurt van 't hooft der aardsche zoonen.
Schrikt Temmers van de Hel, want Mars krygt nieuwe kragten,
Augustus heeft een Prins, die d'Arent mennen kan,
Een anderen Alcied', een meêr als dubb'len man,
Die voor Europa's eer, nog werelden zal slagten.
Steekt al het kruit in vlam, en doet de Steeden beeven
Voor 't dond'ren van 't metaal, ter eeren van een Helt,
Die Zeekasteelen scheurt, de Maanen nedervelt,
En uit zyn bloed, weêr ziet een Hercules in 't leeven.
| |
[pagina 72]
| |
Daal, Febus, uit uw Hof, in Weenens Lust-prieelen,
En drukt Gods Maagde-melk myn jongst' Aartshartog in,
Zo krygt de dood den schop, en Venus dient voor min,
Die 't yzer van Vulkaan, uit gunst aan hem zal deelen.
Dan bralt de Majesteit des Vaders op zyn erven,
Wanneer de Faam bazuint: Vorst Karels braafste zoon,
Doet Alexander zelfs neêrbukken voor zyn troon,
Om dat hy won, het geen den aâr nooit kon verwerven;
ô Vorst, die reets den staf beknelt van zo veel Ryken,
Gy zyt te steil in top voor myn geringe veêr,
Die naar zyn adem snakt, en gilt: ik wensch niet meêr
Als dat de werelt mag haar vlag voor caesar stryken.
|
|