Parnas, of de zang-godinnen van een schilder
(1724)–Willem van Swaanenburg–
Auteursrechtvrij
[pagina 69]
| |
Als zynde ryk doorglanst van 't bloed der zonnestraalen,
Nog zal myn Boere riet niet van zyn Heispoor dwaalen;
Ik ken het onverstand, de zwakheit van deez' pen,
En weet, wie dat gy zyt, en wat ik schuldig ben.
Al rukte gy te veld, met Starren voor uw Waagen,
En woud myn zwakken naam op een Azuur-boog draagen;
Die, fyn van goud gestikt, de vroeger Eeuwen trotst
Gelyk een Maro, die 't heel Grieken nederknotst;
Als hy 't Latyn Borduurt langs Trojens veege Muuren,
Nog zal myn need'rig brein steets naar uw gaaven tuuren,
Die vast aan kunst gehegt, den breeden weg inslaan
Dier Zangheldinnen, die steets jong, nooit ondergaan.
Wat schenkt een Rymgodes, de fierheit haarer Zangen,
Aan die onmagtig is, om iets daar voor te langen?
Hoe druktze zo veel vuur op dreeven van papier?
Waar pluktze zo veel blos van ongemeenen zwier?
Voor die door 't kreupel-bos, moet als een Boks-voet danssen;
Duikt van uw steilen troon, ô gryze Hemeltranssen!
En schenkt Apol zo'n Bruid, op 't eeuwig Carmozyn,
Deez' dogter van Jupyn, is 't ruim der aard' te klein:
Zy heeft een zilv're ziel, een wel van diamanten,
En kan Robynen, langs Saffiere boorden planten,
Voor 't ak'ligst' Nagtgespook, dat in een Swaanevel
Gedost, naar Hemels zoekt, in 't midden van zyn Hel,
Om al de heerlykheit der oppermaansche Goden,
Op vrouw Johanna's geest alleen te gast te nooden;
Ja schokt vry nederwaarts al wat nu boven is,
Zo krygt het eerste Idè weêr zyn gelykenis,
| |
[pagina 70]
| |
In vinding, aart, en toon, in steig'ren, en in daalen;
In zulk een Schildery moet zelfs een Schilder dwaalen;
Want toetssend' zwart met wit, zo krygt onze avond dag,
Zy merkt in myn Gedigt, dat nimmer iemand zag:
Ja schaamt zig niet, ô Goôn, tot lof van my te zeggen,
Iets, dat ik niet en durf, om dat zy 't dryft, weêrleggen:
Dog zo deeze Egcho van een harde klip iets geld,
En dat een kei, door klank geraakt, best waarheit meld.
Zo blaast myn schorre keel van Oost, tot Westerhoeken:
In Wieg, en Bakermant, zyn Muzen thans te zoeken.
|
|