|
| |
| |
| |
Het eeuwige Paaschlam,
Gode toegeweit
By de eerste onbloedige Offerhande van den Eerwaardigen Vader Jacobus Benedictus Janssens, In het wytberoemde Klooster van de EE. P.P. Predikheeren, binnen Antwerpen &c.
Gy Tegenvoeters, die op onderaardsche straalen,
Met Phaëton, niet kunt den fieren moet bepaalen,
Om dat gy by den nagt, den Zonnewaagen stald,
Die oorzaak is, dat droogte en vogt, in goutdraat bralt;
Spant dog de Paarden in, die Vorst Apol moet mennen,
Wanneer zyn liefde heigt Aurora naar te rennen,
Zo kniel ik voor 't Altaar, daar Janssens Dienst op doet
En kus myns Heillands mond, die steets het zuur verzoet.
Dat heeft een and'ren zwier, als Mozes Brand-altaaren,
Daar veege geesten om hun heete Riffen waaren,
Die in den gloed gezengt, ten voorbeeld zyn geweest
Van 't Kruishout, daar God zelfs zyn Israël geneest.
| |
| |
Dat Martelspel, waar in de Zoon, om waardige Erven,
En grooten Zielenbuit, blymoedig quam te sterven,
Word dagelyks verbeelt in 't marm're Tempelchoor,
Daar Christus voor ons spreekt aan 's Vaders regter oor;
Die 't Lyden willig lieft, die laat zig eeuwig slagten,
En wil, dat 's Priesters beê zyn oorsprong zal verzagten;
Hy deelt zyn Vlees en Bloed, in schyn van Brood en Wyn,
En wil geëert, geviert, en aangebeeden zyn:
Hy komt in ons, als God, en wy in hem weêr te enden:
Die van dat Paaschlam nut verlaat Egipt's ellenden,
En reist door de Woestyn, naar 't vette Canaän,
Alwaar de Kerk verkrygt haar Bruidegom ten Man;
Was slegts myn geest bedouwt, met Jesus Lelygeuren,
Ik klom op Thabors dak, om balssem naar te speuren,
Die staâg uit de Offermis, in Edens velden groeit,
Daar 't zieltje bloeiszem van haar 's Minnaars wangen snoeit.
Ik steeg op Golgotha, en zag 'er Christus hangen,
Die sterven moest, helaas! om 't leeven weêr te langen
Aan Adams doodschen mond, die d'eersten appel at,
Waar in het Slang-vergift te diep verborgen zat:
Nog boorde ik sterker door, tot fierer Hemel-zaalen,
Daar 't raadslot van 't Drie Een, de dingen wist te paalen
Tot eer van 't eigen zyn, waarom hy alles wrocht,
Het geen zyn denknatuur voor eeuwen al bedogt:
Zo streefde men om hoog, om naar de kunst te duiken,
En 't Oud Verbond, door 't Nieuw van roem en glans te snuiken;
Nu is myn brein te dof, ontbloot van zap en geest:
Want die op kleidrek treet ontbreekt een Hemel-leest.
| |
| |
Geen Kalchas spoort in 't Griex, nog Tyber by Latynen
Gods wysheit door, de Nyl die moet van schaamt' verdwynen
Met Babels fiere kap, voor de ondoorgrond'lykheit
Van 't heillig ligt, het geen zyn eigen roem bepleit:
De Cherub dekt het oog, en wil van schaamt' verstommen,
Terwyl vier Winden hier den lof van God uitbrommen.
Gelyk een Slak kruipt in zyn schulp, vol waare ootmoet,
Zo zink ik in my zelf, en val myn God te voet:
Ik vind hem in den tyt, en zie hem daar uitscheiden,
Hy wierd van God, tot mensch, en kon zyn vlees bereiden
In zuiver Maagdezaat, waar uit hy voedzel kreeg,
Doe hy zyn Vader liet, en in zyn Moeder zeeg.
De krib, dat was zyn Hof, daar Koningen hem hulden,
Terwyl een nieuwer Star den Hemel moest vergulden,
Om den Geboortedag van Juda's Vrede-vorst,
Die het verloore schaap op zyne schouders torst;
Wanneer hy 't leert, en spyst, of heelt van zyn gebreken,
Al wie naar Jesus zoekt, blyft in geen rampen steeken?
Eêr storf myn Heilland weêr, nog duizentmaal voor 't volk!
Of daalde weêr in 't graf, of in nog dieper kolk?
Eêr hy een van de zyn' zou misschen uit de kooijen,
Daar Eng'len klavergroen voor witte lamm'ren strooijen.
Dog neen, één dood van hem, heeft al ons pyn verzagt,
Doe Hy als winnaar riep, vol moeds: Het is volbragt.
Zo breekt de Zon een wolk, en spreit zig uit in straalen,
Die hier beneden kampt, zal boven zegenpraalen;
Dat weet myn Janssens ook, die 't heillig leeven kiest,
Daar hy de ziel bewaart, dewelke een aâr verliest.
| |
| |
Hy agt geen tyd nog stof, maar snakt naar eeuwigheden,
Wyl hy zyn lyf en ziel komt enkel God besteeden:
Gelukkig sterveling! wat smaakt u harte niet
In 't Klooster, daar uw' oog alleen op Jesus ziet!
De Cel, die brand van ligt, wyl 't vuurtje leid te woelen,
Om d'inspraak van Gods Geest, eeuw uit, eeuw in te voelen.
De Maagd, die Christus droeg, die lonkt hem vriend'lyk toe,
En word het zien der vlyt van Janssens deugt nooit moê;
Zy laaft zyn ziel met bloed, uit Jesus lieve wonden!
En blyft de voorspraak steets voor zyn gedaane zonden;
Zy zet hem kragten by, om naar het Choor te gaan,
Daar haare Zoon van daag, wil op den Altaar staan;
Op zyn verzoek, wyl hy daar de Offermis zal spreeken,
Daar 't wyze Kerkgeheim van God, blyft in versteeken.
Zwyg Boersche pen van 't zoet, dat uit die Diensten vloeit,
Die het geloovig doet, en ziet, die word besproeit
Met kristallyne dauw, die blanke Eng'len drinken,
Daar 't zalig Zielendom leit voor Gods troon te blinken,
Door 't rood Robyn, dat uit de zy haar's Losschers lekt,
En altoos voor haar sap, en weelig voedzel strekt.
ô God! wat is het schoon, u in de Mis te vinden!
Gy kond het brood in u, en u in ons verslinden:
Gy schept op 's Priesters woord, u zelf in vlees, en bloed,
En zoekt geen loon, als dat de mensch uw wille doed.
Geluk! myn Janssens, met uw Priesterlyke werken!
Zo moet Dominicus u in uw kap versterken!
Zo moet Maria zelfs u reiken haare hand!
Daar God zyn schepter heeft voor eeuwig ingeplant!
| |
| |
Zo moet de Christus Gods u zalven, met de gaaven,
Waar meê Apostelen op 't Pinxterfeest zig laaven!
Dan is uw mond bequaam om Sions wensch te doen,
Als zy van God, en Geest vervult, komt overvloên.
Dan pleit gy best in 't Choor, voor Jesus waare leeden;
Och! Janssens, als gy bid! gedenk me in uw gebeeden;
Zo blyft de Rozenkrans, uw stut in d'ouderdom;
Daar 't Beitje van uw ziel, zyn honing zuigt uit blom,
En reine geur van liefde, en Dudaimsche velden,
Daar 't Kruis en druk een prys, voor braave Kampers, stelden,
Die hier gezolt op Zee, door wind van tegenspoet,
De Duivel, vlees en bloed vertreden met den voet.
Lauw'riert, myn God, uw Kerk, de Herders, en hun schaapen,
En doet ze in den tyt, en namaals vreugde raapen!
Zo galmt de Hemel van een Hallelujahs toon!
Tot eer van u, de Maagd, en haar geliefden Zoon.
|
|
Auteursrechtvrij