|
| |
| |
[pagina ***2v]
[p. ***2v] | |
Loftrophe
Gestigt ter Verheerelykinge van den Heer W. v. Swaanenburgs
Parnas.
Myn bas, onlangs in floers, om Arends, die op pluimen
Van vlugge wiszelbeurt naar steiler transsen vloog,
Is nu met vlam gedost, om dat haar nagt moest ruimen
Voor 't dagligt van Apol, en zyn gespannen boog:
Wat boog? een diamant, uit louter vuur geklonken,
Door reuzen van Jupyn, en mokers van cristal,
Gedondert tot een zon, langs Etna's bergspelonken,
Die standers van Lauw'rier, op Amstels zilv'ren Wal
Doet hollen, in 't gezigt van Bato's fiere Leeuwen,
Die, als het Mannen past, geen buld'rend Graauw ontzien;
Maar, op het wiegend glas, in 't aanzien veeler eeuwen,
Met breet gevleugeld hout Neptunus ryk gebiên,
Waar door hun Hutten zyn gedeit tot Staats-paleizen,
En Schuuren, vol gepropt van Oost, en Wester goud,
't Geen 't marmer Capitool doet nog veel hooger reizen,
Als Memphis spitsse naalt, op 't harst arduin gebouwt;
Maar schoon die ryks Vorstin nu zit zo bars te pronken,
En als een Water-bruid heel fier het hooft op haalt,
Denk egter, dat zy leid in week moeras gezonken,
Het geen als eb, en vloet, nu ryzen komt, dan daalt.
| |
[pagina ***3r]
[p. ***3r] | |
Hoe trots eerst Babel keek, van muur, en kop're boogen,
Op schenkels van Tyras, het bukte voor den tyt,
Dus zag men Priams Vest, ten Hemel opgetoogen,
Door 't houte paard vermast, en straks in de as geleit;
Ja zelfs Anchises Zoon, Vrouw Juno's wrok ontkoomen,
Die aan 't Latynsche strand zyn ankers zinken liet,
Is op zyn Arend zelfs, gebreidelt door de toomen
Van jonger heerschappy, langs eindeloos verschiet.
Alleen het glinst'rend hof, 't geen gloeijend van robynen,
Zyn pannen smeulen doet op zuilen van yvoor,
Is door geen staalen klaauw van monsters t'ondermynen,
Maar slaat den onweêrs Dog van zyn verwoede spoor,
En staaft dus 't Burger-regt der wyste Letterhelden,
Als leeden van een Vorst, die 't Lugts rondeel bewoont,
In spyt van 's noodlots byl, waar langs myn faam zal melden,
Hoe door al de eeuwen heen, hun eigen geest zig kroont:
Want schoon eene yz're slaap hen de oogen schynt te sluiten,
Zy leeven door hun daân, en brommen door 't Heel-Al.
De Graf-zerk die hen kust, en kan den klank niet stuiten,
Om dat hun Orgel dreunt, gelyk een Waterval,
Die over klippen snort, met bruizende gareelen,
En by zyn Assen wed op rompen van arduin,
Die aan de Winden weêr de splinteren meêdeelen
Van hun verkreegen zog, en stuivend Water-puin.
Dus klinkt der Grieken naam door al des Werelds oorden,
In 't aanzien van den Nyl, by Hermes fakkel-ligt,
Door glinsters van het brein, terwyl de Tyber boorden,
Vermaart door Maroos Lier, ons vonken in 't gezigt.
Zo joelden Seine, en Theems, uit hunne Digt-paleizen,
En lagten Vondel toe, in 't Agrippiner slot,
| |
[pagina ***3v]
[p. ***3v] | |
Daar hy eerst adem zoog, om op een wolk te reizen
Naar Amstels Helikon, die uit het Pekel-bot,
En zo veel baggen schaft, als 't donkere aardryk Zoonen,
Gedost in 't zelve vuur, 't geen Vader heeft verëelt,
Doe hy den trommel sloeg, met stout geblaaze toonen,
Op rotssen van Parnas, tot eer van Pallas beelt,
Dat zig in 't dundoek schuilt van 's Y-Gods Bron-Princessen.
Al wat Atheenen ooit in zynen schoot bezat,
Om uit een snugg're borst den heeten hals te lessen,
Lykt teffens van Apol, in Neêrlands kruik gespat;
Zo dat al 't gryze schoon, 't geen Romen eerst moest vinden
Uit brokken van den nagt, die alle dingen blust,
Na zo veel wiszeling van voor, en tegenwinden,
Gelant schynt op de reê van Gysbregts vette kust.
Ik laat de schimmen stil met hun versleeten pluimen,
Op 't rustbed van de dood, en rep van Princen niet,
Die nog het lauwer sap van Daphnes lokken schuimen,
Met haar vergode Veel, op Febus Ryks gebiet.
Hier dwaalde ligt een Vrouw, in zo veel vlugge lampen:
Onz' Zeestad is te vol van allerhanden schat.
Een laage pen heeft werks genoeg met hem te kampen,
Die in één enk'le vuist een heele wereld vat
Van 't stout Orakeldom, en nooit gedagte drommen;
Gelyk een Wichelaar, die 't duistere besluit
Van Delphos wonderhol doet langs de straaten brommen,
Waar door de Driesprong dreunt, op 't drille van 't geluit,
Net als een Myn van vuur, geborsten van de naven
Der donkere Natuur, door ingeblaaze kwik,
Die 't sulpher stollen doet tot zout, om vlugger haven
Te treffen met zyn drift, bevryt van drek en slik.
| |
[pagina ***4r]
[p. ***4r] | |
Ik spreek van onzen Swaan, bestoeit met Zang-godinnen
Van ongewooner trant, als men ziet afgemaalt
Op 't hedendaags Parnas, 't geen schemert op de zinnen
Met woorden, zonder klem, daar weinig geest uit straalt.
Dog waar zig deze zwenkt, verstuiven de gordynen
Van 't akelige roest, als voor een middag-zon,
Die met haar kwikken leit langs duiz'lig dons te schynen,
Op hoop van vlugtig vogt, uit 's werelds doffe bron.
Hy snort vaak Hemelwaarts, en treft ons naar het leeven,
Op blinkent elpenbeen, de zuiverheit der deugt,
Die, als een stevige eik, schoon van een bui gedreeven,
Zyn wortel dieper schiet, als hy de kam verheugt
Door nevels heenen stoot, om nimmermeer te daalen,
En weet dus 't loos bedrog, dat met gefronst gelaat
Zig over al vermomt, het masker af te haalen,
Waar door de Wolf, ontvagt, niet schuilt in 't Schaaps gewaat.
Al wat zyn vuist verrigt, zyn Alexanders wond'ren;
Minerva's Schilt, verzelt zyn stoute Poëzy;
De krammen van 't groot Al, die dreunen, brommen, dond'ren,
Als hy de Waterklok doet stormen aan het Y.
Het zy hy roozen plant, of Lelyën doet bloozen,
Het zy hy werelds maakt op zyn verheeven bas;
Of dat hy wolken treet, met Sophocleesche broozen,
Hy vist gestadig iet, 't geen nooit verzonnen was.
Gints braakt hy 't laage Land met Mavors helden kragten:
Hier dav'ren Aarde, en Zee, door 't brullende gedruis
Van Bommen, en Cartouw, doorzult met blixem-schagten,
Die zelfs een yz'ren Wal vermorz'len doen, tot gruis;
Tot dat Bellona legt aan Janus band geklonken:
Dan lagt hy Venus toe, en siert het Bruilofts-bedt,
| |
[pagina ***4v]
[p. ***4v] | |
Waar op de jonkheit zit met Palm en Mirt te pronken,
Om 't zuiker van de Min te proeven, voor banket.
Dog laat 's Mans zilv're pluim Vrouw Cytharea vaaren,
En plooit hy 't veeg Cypres, langs 't Lykhout van zyn Vrind,
Wie kan dan, zo als hy, de traanen evenaaren,
Die men uit Paerlemoer zo dun gedreven vind.
Word weêr zyn pen gewet op Juvenalis streeken,
En sleept hy 't onverstant der dwaazen aan den dag,
Dan bulkt het Boks-gedrogt, het geen zig gaat versteeken
Uit angst, voor 't vilmes van Apolloos staats-gezag.
Vaar voort, ô hooftjuweel van Febus held're straalen,
En schitter met uw glans op Bato's nageslagt,
Door Digt, en Ondigt, die met regt den prys behaalen,
Van alles wat wel eêr voortreff'lyk wierd geagt:
En schoon de zwarte gal al tragt uw naam te fnuiken,
Om dat zy veel te log uw toetssen niet verstaat;
Geen noot, gy doet eerlang haar voor uw snaaren duiken,
Als gy naar boven zweeft, en 't laage puin verlaat;
Want dan zo zullen galm, en faam uw lof trompetten,
En gillen, dat het klinkt, door beî de Poolen heen:
Deez' gulden Swaan moet men by d'Agrippyner zetten,
Om dat hy is in toon, en vonden ongemeen.
|
|
Auteursrechtvrij