Het Brussels moeselken

Als de Son nouw haere straelen,

Lest liet op het aerdt-ryck daelen,

Sagh ick aen een water-vliet,

Myn Vrindin haer leden drooghen,

d'Welck een vreught was voor myn ooghen,

Maer voor 'thert een swaer verdriet,

[p. 329]

[Soo haest Aurora was ont-loken]

Stemme. N'ayons ny proces, ny querelles.

Soo haest Aurora was ont-loken,
En schemel licht speysde den dagh,
Wanneer-men nau noch Phebus sagh,
Oft hy de lucht had' door ghebroken,
Sagh ick myn Amaril,
Wiens lust is mynen wil,
Ick docht,
Ick moght,
Die Nymph wel groeten,
Doen weder neen,
Laet haer alleen,

[p. 330]

 

Haer lustjens boeten.

 

2. Ick sagh haer lieve schaepkens spelen,

 

En Amarilde songh een liet,

 

Ick docht, dorst ick nu op myn riet,

 

Een weder-galmken teghen quelen,

 

Maer teghen mynen danck,

 

Stilde sy haeren sanck,

 

Sy lagh,

 

Soo 'ksagh,

 

Tusschen de boomen,

 

By een klaer beeck,

 

Daer sy bekeeck,

 

De kalmen stroomen.

 

3. Sy liet haer voetjens neder syghen,

[p. 331]

 

Tot in 'tbedouwde morgen nat,

 

Haer leden heeft sy mé bespat,

 

d'Welck my een lust daer in dé kryghen,

 

Haer lild' wit borstjens bloot,

 

Kaecxkens als't rootste root,

 

'tWas smert,

 

Voor 'thert,

 

Maer vreucht voor d'ooghen,

 

Als ick haer sagh,

 

Naer eenen lagh,

 

Haer leden drooghen.

'tGhesicht veroorsaeckt lust, en smert,

Als vreught voor d'oogh, en peyn voor 'thert,