Het Brussels moeselken
(1659)–Eustachius de Meyer, Petrus Suetmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 325]
| |
Lest lagh ick onder een Linde,
Daer ick wachte myn beminde,
Maer helaes, sy quam daer niet,
Voghel, visch, en wilde dieren,
Groeten my op hun manieren,
Al dees vreucht was my verdriet.
| |
[pagina 326]
| |
Wie sou gheen vreucht hier haelen,
Heeft myn ghedacht ghemelt,
Waer blyft ghy myn Vrindinne,
Die ick sal eeuwigh minne,
Ghy zyt myn licht myn Sonne,
Die my u glans toe-lacht,
En die my hebt verwonnen,
Door echte minne kracht.
2. Het ruysschen van de boomen,
Maeckten een soet ghetier,
De koele waeter stroomen,
Die naemen hunnen swier,
Ick sagh de wilde dieren,
Volghen hun weder paer,
| |
[pagina 327]
| |
'tGhevoghelt tiere-lieren,
d'Welck d'een vloogh d'ander naer,
De Christelyne beken,
Die wouden my schier spreken,
De visschen in de stroomen,
Wirpen hun om en dom,
Soo ick daer was ghekomen,
Elck sy my willekom.
3. Gheen vreucht en kost ick vinden,
In dese soete vreucht,
Want 'kmiste myn beminde,
Die my alleen verheucht,
Belast het velt, en boomen,
En oock het pluym-ghediet,
| |
[pagina 328]
| |
De visschen, water-stroomen,
En Christelyne vliet,
Dat elck van myn Vrindinne,
Het hert sou sien te winne,
En my ten offer gheven,
Als ick daer weder keer,
Dan sal ick g'ruster leven,
Als Koningh, Prins, oft Heer.
Gheen lust, gheen haet, gheen felle kracht,
Soo sterck, die echte min versmacht.
|
|