Het Brussels moeselken
(1659)–Eustachius de Meyer, Petrus Suetmans–
Auteursrechtvrij
Hoe verloopen zyn de tyden,
Dat ick my placht te verblyden,
Eer ick door myn ouders raet,
Moest beminnen die 'kwou haeten,
En die 'kminde, moest verlaeten,
Om het goet, kocht ick het quaet.
| |
[pagina 272]
| |
Het is helaes, nu al verstoven,
Ick ben nu aen den Droogaert vast,
Had' ick een nobel gast,
Ick sou my noch met vreught beloven,
Al waer ick in swader last.
2. Ieder die my plagh t'ontmoeten,
Thoonde my een heus ghelaet,
Elck my doen met vreughde groeten,
Maer siet een hoe d'al vergaet,
My minde doen een jongh gheselle,
Die ieder een syn jeught stont aen,
Maer 'twas my al ghedaen,
Om eenen die wat had te tellen,
Maer hoe slecht was ick beraen.
| |
[pagina 273]
| |
3. Daer waren van Steynens vrinden,
Die myn ouders zyn bekent,
Sy lieten hun veel 'tsamen vinden,
En broghten my aen dit present,
Men seyt my laet u liefste varen,
En kiest veel liever onsen Steyn,
Ghy sult veel rycker zyn,
Naer 'tgoet myn ouders sinnen waren,
En den Drup-neus die was myn.
4. 'tSeder dat ick ben ghetreden,
Met hem in den echten stant,
Soo en vind' ick nimmer vrede,
'kWensch my vry van desen bant,
Hy tiert, hy keyft, hy soeckt ghekekel,
| |
[pagina 274]
| |
Hy wil het al, 'ken weet niet hoe,
En hy dient nivers toe,
Wat dunckt u van dien tammen rekel?
Ach! 'kben dien Luymaerdt moe.
5. Selde kan ick vreuchden rapen,
Ghelyck ander vrouwkens doen,
Hy en soeckt niet als te slapen,
Ja oock 'tmeest tot aen den noen,
Dan komt hy besnot af-gheloopen,
Met synen schraelen Guten baet,
Ons neringh die vergaet,
Een ieder die wat plagh te koopen,
Is moe van syn tamme praet.
6. Waer ick met hem keer, oft wende.
| |
[pagina 275]
| |
Een ieder houdt hem voor een dwaes,
'tIs voor my een groot allende,
Men acht my niet door hem, eylaes!
Men geckt, men spot, met mynen drooghen,
En hy en draeght hem dat niet aen,
Tot dat wy 'thuys dan gaen,
Dan vraeght hy oft ick kan ghedooghen,
Dat-men hem daer heeft ghedaen.
7. Vrysters die u soeckt te stellen,
Ey, kiest gheen Droogaerts om hun goet,
Ick bid' u nemt een jongh ghesellen,
Die weet hoe dat hy leven moet,
Soo en sal u ghenen tydt verdrieten,
Ghy sult ghenieten 'tsamen vrê.
| |
[pagina 276]
| |
En doet niet als ick dé,
Twee herten die 'tsaem vré ghenieten,
Daer voeght Godt syn zeghen mé.
Die 'tgoet bemint boven de deucht,
Die kiest de droefheyt voor de vreucht.
|
|