Het Brussels moeselken


Niet en kan de schoonheydt letten, Oft met eenigh vleck besmetten, Van die wort oprecht bemint, Want 'tghesicht door liefd' ghedwonghen, Wordt soo tot de gonst ghedronghen, Dat den Minnaer staet verblint.

[pagina 255]
[O schoone glans van myn Vrindin] Stemme. A ce trebuchement fatal. O schoone glans van myn Vrindin, Ghy zyt de toe-sicht van myn soete min, Ghy bint my in de liefdens bandt, Want myn jongh hert, Vol smert, Is aen u schoon verpandt. 2. Vw' ooghskens klaerder als Robyn, In dit gheval myn soete vangers zyn, U witte wanghe, ronde borst, En lipkens roodt, O doodt!
[pagina 256]
Is daer myn hert naer dorst. 3. Noyt sagh-men schoonder marmer beldt, Oft met een soet penceel op doeck ghestelt, Vw' tanden witter als abast, En poesel kin, Den sin, Houdt van myn vryheyt vast. 4. Vw' witte wanghen, seedbaer ganck, En ronde armkens, uw' stems soet gheblanck, Beroert myn hert, myn ziel, en bryn, V vrindt schoon maeght, Die vraeght, Om in u gonst te zyn. 5. Al boodt my Jupiter syn ryck,
[pagina 257]
En wou Diana met my zyn ghelyck, U liet ick niet, ô suyver beelt, Want myn geneught, En vreught, Is heel in u ghewelt. Die wenscht, en tracht, naer weder-min, Die roemt de glans, van syn Vrindin.