Het Brussels moeselken

[p. 231]

Het eerste deel. Begrypende verscheyde Minneliedekens

Eenen Koopman met syn waere,

Op de on-gheruste baere,

Heeft gheen rust voor hy en lant,

Oock een Minnaer die op 't minne,

Stelt de waer van syn sinne,

Vint on-rust aen alle kant,

[Waer-om Vrindin soo stuer van hert]

Stemme. Ie n' ty plus rien à menager. &c.

Waer-om Vrindin soo stuer van hert,
Wie soud' u wreet ghemoet konnen beweghen,
Soo 'tniet beweeght wordt door myn droeve smert,
'tIs met my heel verkeert,

[p. 232]

 

En met u wreede sin,

 

Zyt ghy noch teghen,

 

Die ghy ghe-eert

 

Hebt, over schoon Vrindin,

 

Soeckt weder-min.

 

2. Ick ben ghelyck een wanckel Schip,

 

d'Welck door de liefdens Zee, wordt heen gedreven,

 

En soeckt een Haef, maer vindt een droeve klip,

 

De klip van u ghemoet,

 

In plaets van uwe Haef,

 

Wilt ghy my gheven,

 

Siet wat ghy doet,

 

Vergunt u droeve slaef,

 

Een minne gaef.

[p. 233]

 

3. U beeldt staet vast in myn ghemoet,

 

Oft ghy begheert, u kan ick niet verlaeten,

 

Schoon ghy my laeckt, ick u noch preyse moet,

 

U wreedt ghemoet, 'tis noot,

 

Laet af myn tweede ziel,

 

Wat soud' u baeten,

 

Als my de doodt,

 

Door droefheyt over-viel,

 

Nu 'kvoor u kniel.

 

4. Ick ben aen u schoon Maeght verplicht,

 

Ghelyck de Maen haer glans kryght van de Sonne,

 

Wordt ick door uwe wedermin verlicht,

 

Verdryft die doncker wolck,

 

Die my belet den scheyn,

[p. 234]

 

En laet verwonnen,

 

Vry voor het volck,

 

U groote wreetheydt zyn,

 

Eer ick verdwyn.

De min is los en wanckelbaer,

Want meest die mint, vreest voor gevaer.