Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Ziels-vreugd: tot God: over sijn genadige-verlossing van 't prijkeloos On-weêr: en gesongen den 18 van Wijn-Maand 1641: op 't Schip de Goude-Reeaant.

Stem: Van den 50 Psalm, God die der Goden, &c.

Juygd Hemel, juygd: juygd Aard, en Zee van vreugd:

Iuygd Dieren, Visschen, weest met my verheugd:
En loofd den naam des Heeren-Zebaoth.
Hy is een Heer: en aller Goden-God.
Een God wiens macht is yder onbegrijp'lijk.
Sijn Goedigheyt blijft in mijn harte rijplijk.

By hem is hulp, by hem is troost, en raad:

Hy is een God die noyt sijn volk ver-laat:
Wie hem an-roept, om-helsd, smeekt, vleyd, en kust,
(Met het geloof) op sijn genade rust,
(Door kinderlijke-vrese, en ver-trouwen)
Die sal sijn hulp (in d' hoogste-nood) an-schouwen.

[p. 198]

 

Wat uyt' ik eerst, wat midden, en wat lest?

 

Mijn ziel (bezwangerd) baard, hier al de rest:

15

God is mijn heyl, mijn troost, mijn vaste borgt:

 

Die voor mijn ziel (gelijk een Vader) sorgd:

 

En dekt my met sijn Goddelijke-vleug'len,

 

En kan de macht mijns nijders kragtig teug'len.

 

 

 

Sijn hand heeft mij bewaard, in dese nacht,

20

Wanneer mijn ziel (van angst) schier was versmacht.

 

De vrese hield mijn in-gewand beklemd:

 

En mijn gewisse, 't harte, over-stemt:

 

Ik voeld' een schrik des doods, in al mijn leden.

 

ô! Heer wild niet met my in 't oordeel treden:

 

 

25

Riep ik tot God, met een besloten mond:

 

In bangigheyt: geheel uyt 's harten grond.

 

Siet: al de Wereld tegen ons gekant:

 

Van Zee, en Winden, zijn wij an-gerand:

 

Een groot gebriesch, van vreesselijke Golven

30

Die houden 't Schip dus in haar schuym bedolven.

 

 

 

't Geen swierd, en swayd, en slingerd gins, en weer:

 

Ia held, en schept het water, meer en meer:

 

Door kracht van Fok, Besaan, en Schover-Zeyl:

 

Op hope, noch t'ontkomen meer on-heyl:

35

By 't Eyland Wicht, de lager-wal te mijden,

 

Waar door wy souden moeten Schip-breuk lijden.

 

 

 

Het Drie-tand-spits des grijsen Oceaan,

 

Ons dreygende, tot pletteren te slaan:

 

AEoli (ook) ont-gespt der winden-reep,

40

En brengt te saam een fel, verwoede-sleep,

 

't Is al in grimmigheyt, op ons verbolgen:

 

Wy schijnen van de selfde in geswolgen.

 

 

 

Dus (hoopeloos) bedompeld, en bedwelmd,

 

In 't diepst' elend': heeft God ons hoofd ge-helmd,

45

Met seek're Hoop, Gelove, en Geduld:

 

En ons ver-lost van Sonde, Straf en Schuld.

 

Dies zal mijn ziel hem (t' allen tijden) loven:

 

Die uyt dees' nood, ons heeft verlost: van boven.

 

 

[p. 199]

 

Van daar de Sonne rijst, tot daar-se daald,

50

Sal (Heer) u lof (volmondig) zijn ver-haald.

 

U grote-naam, u werk, u wonderheyt,

 

Sal over-al, by allen, zijn verbreyd,

 

Laat maar (ô! God) mijn Lof-sang u gevallen:

 

Op dat gy meugt gepresen zijn, in allen.