Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Ziel-sucht, tot God, in de hoogste benaudheyt: ver-oorsaakt door 'tschrikkelijk on-weder, ons bejegend op de Zee, by Wicht, des nachts tusschen den 17 en 18 van Wijn-Maand in 't jaar Christi 1641: op 't Schip de Goude-Ree, van Amsterdam afgevaardigd, (neffens 't Schip Deventer) na Guinea: Den 11 deses Maands, en des Jaars voorsz.aant.

Stem: Van de 7 Psalm, Op u hoop ik Heer t' allen, &c.

O Vorst en vader van de Winden,

Laat u (tot mijnen by-stand) vinden:
Die nu (met een be-angsten geest)
Als dood, de dood met suchten, vreesd:
Ik word van tijd, tot tijd, noch banger:
Ver-toefd (ô! God) ver-toefd niet langer.
Mijn harte (van benaud-heyd) beefd,
En wan -hoopt schier, wijl het noch leefd.

Mijn Ziel, in d' af-grond, als versoncken:

Mijn lijf, een dode-romp, ver-dronken:
Mijn hoop (door vreês) ver-loren schijnt.
En mijn gewisse, 't harte pijnd.
De Winden, werpen 't bovenst, onder:
En buld'ren, (vreeslijk) als den Donder.
De Zee, (als hoge-bergen) loopt
Dwars over 't Schip: en dat schier sloopt.

Hoord, hoe mijn tong (belemmerd) mompeld

Eer my, de dood, noch over-rompeld:
Wiens voor-boô, my sijn schijnsel toond:
Geen kracht, geen hoop meer in my woond.
't Schip held, en springt, en swayd, en slingerd.
Door d' harden-stokert, fellen-dwingert
Het (elken-blik) te stranden poogd:
Den Oever, wrede-tanden toogd.

[p. 197]

25

Bestuurder van de Winden, Waat'ren:

 

Hoord haar geruysch, 't gedruys, en 't klaat'ren:

 

Siet, hoe de Lucht ont-steken is:

 

Tot onser zielen droeffenis.

 

Wild doch de Wind, en Zee, betomen:

30

Doet-se uyt geen' geweste komen:

 

En helpt ons van de Lager-wal:

 

Of anders wy beswijken al.

 

 

 

Ik ben ten eynde van mijn aassem:

 

Bequalmd mij met u zegen-waassem:

35

Bestild de Zee se-is gestoord.

 

Bewaard doch Ionas, binnen boord.

 

Laat gau, dees' bange-nacht verdwijnen:

 

De Son van u Genade schijnen:

 

Weest ons een Wolk, een Licht, een vuur.

40

Of wy versinken dese uur.