Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

[p. 107]

Bedenckinghe op het eerste Capittel Genesis, van de Scheppinge des Weerelds.aant.

Altemet ben ick gewent
Tot het nieuwe Testament,
Altemet soo keer ick weêr
Tot der Sienders oude leer,
Om als nu, end' dan mijn geest.
Te vermaken allermeest.

Nu soo valt my in de hand

Moyses, dien God trouw bevand,
Daar hy schrijft, wat op een ry
Van ons' God geschapen sy.

Eerst so was het maar een klomp,

End in een gemenghde romp,
Duysternis had d'eerd bedeckt,
Op de waters was gestreckt
Godes geest, die door sijn kracht
Al dit had uyt niet gebracht;
Dit soo was de eerste stof,
Aller dinghen rouw, end grof,
Die niet eeuwich is geweest,
Soo men wel by d' Heyd'nen leest.
Want dat eeuwigh is, is een,
End ons God, end' Heer alleen,
Oock soo is die stoff te slecht
Om te hebben sulcken recht:
Hier uyt heeft het stercke woord
Van ons' God doen komen voord
't Gheen hy van dien tijde af
Wesen, end gedaante gaf.

Op den eersten dagh soo is

Van het licht de duysternis
Af-gescheyden, end de nacht
Teghen sijnen dagh gebracht;
Siet het is volmaackt, end goed
Wat des Heeren Wijsheyd doet.

Op den tweeden dagh so sprack

Onse Schepper, ende strack,
Door het spreken van sijn mond,
Kreegh de weereld doe sijn rond.

[p. 108]

 

'tFirmament werd als een kleed

40

Uyt gespannen wijt, end' breed,

 

End de hemels hoogh gestelt

 

Werden door haar loop gemelt.

 

Siet het is volmaackt, end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

45

Als de derde dagh verscheen

 

Weeck de aard, end zee van een;

 

D'aard die in de waters lagh

 

Werde gansch droogh datmen 't sagh,

 

Oock soo gaf de aarde uyt

50

Loof, end gras, end alle kruyd.

 

End de boomen met haer top

 

Resen in de hooghten op.

 

Siet het is volmaackt end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

55

Op de vierde dag daar aan

 

Werd de Sonne, met de Maan,

 

Lichten voor den dagh, end nacht,

 

Aan het Firmament gebraght,

 

Dese scheyden van malkaar

60

Alle tijden van het jaar,

 

Alle stonden van de tijd

 

Staan in orden, sonder strijd:

 

Siet het is volmaackt, end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

65

'sMorgens op de vijfden dagh

 

In de locht men vlieghen sagh

 

Al 't gevoghelt, 't welck gevoeght

 

In een schaar, de lucht doorploeght.

 

Oock soo krield' het blauwe diep

70

Van de visschen, die God schiep

 

Van verscheyden slagh, end aard

 

Werden daer by een gepaart.

 

Siet het is volmaackt, end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

75

Op den sesten dagh terstond

 

Op de eerd men beesten vond,

 

Alle dieren, groot, end kleyn

 

Vulden daar het gansche pleyn.

 

Op het leste werd een held

[p. 109]

80

Op, end' over d'eerd gestelt,

 

In de welcke werd geplant

 

Reden, wijsheyd, end verstand.

 

Een getrocken uyt sijn zy

 

Voeghde God tot hulp hem by.

85

Siet het is volmaackt end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

 

Op den sevensten met lust

 

Heeft de Schepper selfs gerust,

 

Al des weerelds groot beslagh

90

Datter niet te wesen plagh,

 

Sonne, Maan, end Firmament

 

Stonden nu te saam volend,

 

Dies hy oock van stonden aan

 

Liet sijn rijcken seghen gaan

95

Over desen dagh, ter eer

 

Van hem als ons' Opper-Heer:

 

Siet het is volmaackt, end goed

 

Wat des Heeren Wijsheyd doet.

 

Daarom sal de mensch altijd

100

Loven sijnen God verblijd.

 

Die uyt d'aard' hem heeft verweckt,

 

End sijn macht wijd uyt gestreckt,

 

Over al dat op het land

 

Van de Schepper was geplant:

105

Groot soo is Gods macht alhier

 

Die uyt niet soo menigh dier,

 

Sonder arbeyd met een woord,

 

Heeft in 't licht doen komen voort.

 

Groot is oock de wijsheyd Gods

110

Van de welck, als op een bots,

 

Menigh hondert duysent ding

 

Elck een nieuw gedaant' ontfing,

 

Oock soo is sijn goedheyd groot

 

Die vrywilligh sonder nood,

115

Med' gedeelt heeft aen de mensch

 

D'hoope van sijn hooghste wensch.

 

Dit, end wat hier meer op viel

 

Dacht, en loosde mijne Ziel.