Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Cieraedt der Vrouwenaant.

Wat cierdt gij, Christen-vrouwen, 't geen doch geen cierens waerdt,
Van aerd is en we'er moet tot aerdt?
Vercier u zoo, dat ghy in 't schoonste Schoon
Blinken mooght voor Godes throon.

Verciert in u, o mensche, de rechte menschlijckheydt
Die voor het oogh verborgen leyt:
Vercier het hert, en dat met een cieraet
Daer de glans nooyt van vergaet.

Verciere dy inwendigh, met stilheydt van gemoedt,
Daer niet uyt koom dan zacht en zoet;
Die le'en en ze'en en heb onder haer gebodt;
Een hoogh-waerd cieraet by Godt.

Die 't lichaem veel wil proncken, schijnt hier van noch zeer verdt.
't Uytwendigh doen verraedt het hert.
Die zijnen Geest met Godlijck voedsel voedt
Hangt geen hert aan poppen-goedt.

Door 't ledigh leden-pronksel, meynt ghy (in daedt of schijn)
Wat meerder dan gemeen te zijn:
(Of, zoo 't besluyt van mijne reden mist,
Waer toe tijdt en geldt gequist?)

Nochtans vindt ghy gestadigh, hoe ghy 't oock legt of heft,
Noch yemandt die u overtreft.
De snoodste Hoer (hoe cierlijck 't ciersel zy)
Kan dit alzoo wel als ghy.

[p. 86]

25

Maer 't e'el cieraet, gelegen in stillicheydt van geest,

 

Is eertijdts het cieraet geweest

 

Van vrouwen, heyligh in hares levens loop

 

En vol Goddelijcke hoop.

 

 

 

Haer dochters zult ghy wezen, zoo ghy, gevest in 't Goedt,

30

Haer prijsselijcke wercken doet

 

Door hoogen moedt en nederslachtigheydt

 

Nooyt van 't rechte pad geleydt.

 

 

 

Trots en bang zijn, is menschen (doch veeltijdts vrouwen) aerdt

 

Geluckigh die zich zoo bewaert

35

Dat geen van tween, door vleyschlijck afgewijck,

 

Doe verliezen Godes rijck.