Nederlandsche spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden

1938. Robbedoes,

d.i. een wild kind; ook een jongen, die alles aandurft en wien het onverschillig is, wat hij doet²⁾; soms: een ruw, gehard persoon; vgl. Harreb. II, 223: Het is een wildeman of wilde Wouter, ook wel wilde robbedoes of wilde dragonder; Houben, 118; Jord. II, 290; fri. robbedoes, slordig mensch. Dit fri. woord is samengesteld uit robbe, zeehond, en does, domme, dwaze, woeste wildeman; het tweede lid versterkt en vult de beteekenis van 't eerste lid aan³⁾. In Zuid-Afrika kent men eveneens rabbedoe of robbedoe, een ruw en wild mensch. Hiernaast een bijv. naamw. robbedoezig in Sprotje, 59: 't Waren de robbedoezigste en slonzigste meiden van heel de naaischool geweest. Syn. is een rosbeier, eig. een ros Beyaert, het woeste paard van Reynout van Montalbaen uit de Vier Heemskinderen⁴⁾.

2) Taal- en Letterbode VI, 41.

3) Zie Tijdschrift XXXVI, 1-9 en Ndl. Wdb. XIII, 643 en vgl. robbeklopper, goeierd, dat eveneens met dit rob is samengesteld; hd. robbenklopper, eig. degeen, die de robben of zeehonden met stokken op den neus doodslaat.

4) Zie Ndl. Wdb. XIII, 1395.