Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 405]

In Memoriam J.H. Leopold I

Hij heerschte eertijds waar alleen sterren stonden,
Zijn zacht en statig uitgezonden woorden
Geen grensmuurvonden die hun doortocht stoorde,
Weerkeerend tot zijn kring in zuivre ronde.

Toen moest hij leven waar te velen drongen,
Een volk dat luide om roem en aandacht riep,
En hield zijn woorden in en stilte schiep
Hij zich daarbinnen, een volmaakt omzongen,

Die bleef, toen hij weer keeren kon, bestaan:
Een vluchthuis op de ronde vlakte waar der
Eeuwen orkaan al machtiger stormt en zwaarder.
Snel welkt de wereld - want hij is gegaan.

[p. 406]

II

Vanwaar en waarom hij verbannen werd,
Bleef diep geheim dat lokt doch duister blijft;
Want veel wat kleur bezit op andre ster
Wordt hier als leegte of donker maar bespeurd.
Wellicht werd hij een hemelgod te machtig,
Die hem - in slaap? in min? - heeft overwonnen
En neergeworpen op de dorste wereld;
Waar hij een tijdsdeel weerloos heeft geleefd,
Zich eerst bezinnend op zijn afkomst, dan
Allengs zich wapenend en door beproeving
Zijn ban verbrekend, zich weer herkennend;
Eerst, wanklend onder zwaarte van bezinning,
Heeft hij een tusschenpoos gewaakt, daarna
Het leven afgelegd, dood aangegord,
Om weer te heerschen in volkomenheid.