Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 353]

Aan Zee

Een vroegveroudrende zomer
Vond ons in een smal dorp,
Wildvreemden, door een worp
Van 't toeval saamgebracht
En toen maar opgenomen
Door 'n doode - in zijn droomen
Schonk hij ons geloof.

Wij gingen zelden naar zee,
Zelden en nooit tezamen,
Een hond of een meeuw ging mee.
Wij zaten meest in de kamer
Met die steenachtige meubels
(Steeds gelijk gerangschikt)
- Rustig, toch telkens beangstigd -
Te staren op de heuvels,
Zichtbaar door smalle sloppen
Schuin tegenover ons.
Over elk huis hingen toppen
Bevroren wolkendons.

Ook in de vierkante voor
Tusschen twee grauwe huizen
Begonnen beregend-goor
Plompgolvende duinen

[p. 354]

 

Hun overgangen naar

 

De smalle kuststrook waar

 

De oceaan aldoor

 

Donderde, dreunde, ruischte,

 

Zoodat wij de branding voor

 

Ons zagen, vooral in 't duister.

 

 

 

Ik liep langs den wierwal te hopen,

 

Dat er een ramp zou gebeuren,

 

Een springvloed het vastland sloopen

 

Of dat de einder zou scheuren,

 

Een wolkenpoort opengaan,

 

Eindlijk een lichtblauwe bres

 

In grauwen wal zou slaan.

 

 

 

Ik hoopte in een groene flesch

 

'n Vergeelden brief te vinden,

 

Waarin beschreven

 

Een verre stranding,

 

Vaag aangegeven

 

Welke vaste winden

 

Open booten droegen

 

Naar 'n klip waar zij nog leven,

 

Leefden voor hoeveel jaar?

 

Als de volgende baar

[p. 355]

 

Mij hun bericht bracht,

 

Dan zou ik gaan,

 

Mij bij hen voegen,

 

Met hen vergaan.