Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 339]

IX

[p. 340]

De Ardennen
Een (gebroken) Sonnettenkrans, door Jacquelin

I. Pelgrimstocht

O, de gewijde grotten! Wij bezochten
Om te beginnen die van Remouchamps,
Liefkoosden warm in de ijskoude krochten,
En daalden daarna in die van Dinant,

Een pas ontdekte - België is hòl er van
Sinds de entrees stegen op meer dan tien francs.
De vroomheid bleef. 't Vermogen niet. Wij kochten
Ons niet meer 't Allerheiligste van Han,

En zochten troost in Brussels Scala, voor
De ontwijding van het Heilge Land van Tachtig,
En vonden met verrukking, achter 't koor,

België's Libanon nu eerst waarachtig
Grootsch: grotten grijnsden, gletschers glansden prachtig,
Want hier beleed zich oprecht het Décor.

[p. 341]

II. Palinodie

De Amblève, die zachtzinnig zinnelijk ruischte...
Wat stond het nevelhemd met spitse kant van dennen
Den heuvelboezems goed! De maan scheen, een der kuischte
Die ooit glimlachte over de ongerepte Ardennen.

Mijn reisgezellin zuchtte: een niet te miskennen
Vermaning tot mijn plicht. Tweestrijd. Was dit wel 't juiste
Terrein voor honigmaan die tegen der Ardennen
Zedige traditiën toch te zeer indruischte?

Perk en Mathilde! Chloë en Daphnis! Héloïse
En Abélard! (Die paren!) Dante en Beatrice!
Kwamen mij levendig herinneren aan 't onkiesche

Nog een geliefde aan het hart te willen drukken,
Terwijl zij op eerbiedger afstand zich ontmoetten.

En ik besloot mijn overtreding zwaar te boeten:
Nooit meer, waar vrij te zijn, luisterend naar de wetten,
Mij nooit weer te vergrijpen aan sonnetten...
En liet dit laatste als zoodanig reeds mislukken!