Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 334]

Dorp aan Zee (Waddeneilanden)

Ik volg de straat waarlangs de huizen slapen.
Het raadhuis staat apart. Daar hangt het wapen
Dat de gemeente in oude dagen had,
('t Visschersgehucht was eenmaal Hansa-stad):
Een koggeschip op blauwe golvenfranje,
Verguldsel opgelegd om de kampanje.

Het wordt tien uur, de trage tijd ontwaakt
En knarst tien slagen, 't klokkenhuisje kraakt
In zijn gebinten, het is verfloos kaal,
De cijferplaat verweerd en zonder wijzer.
Achter smal grintveld ligt het schoollokaal.
De grijze schedel van den onderwijzer
- Op 't raam, half grijsgeschilderd, gehalveerd -
Knikt naar zijn stokgestamp; de klas psalmeert
Van frissche waterstroomen, zaalge oogsten
't Veelverzig loflied tot den Allerhoogste.

Het armhuis ligt terzijde en achteraf.
Met mos begroeid als een vergeten graf
Zijn de gedeukte daken en de muren.
De eenge die daar zijn dagen uit moet duren
- Een bultenaar, een burgemeesterszoon -
Draagt steeds een groene pandjas: schaamle hoon

[p. 335]

 

Aan hen die hem eens achtten, maar zijn lot

 

Sinds overlieten aan de' almachtigen God.

 

Slechts een wrak hek staat tusschen de' armhuistuin

 

En 't smalle kerkhof, hellend tegen 't duin.

 

't Is slechts een schrede tusschen slaap en waken.

 

Als wegwijzers staan witte walvischkaken,

 

Waaraan het vee zich schuurt de zeere zijden

 

Op weg van stal naar schrale duingrasweiden.

 

 

 

't Verleden zelf is in verlaten kerke

 

Te rust gegaan onder de blauwe zerken.

 

De gevel draagt in roestige ijzren cijfers

 

Niets dan het jaartal 1607.

 

Alleen op den gebarsten zonnewijzer

 

Staat nog, half uitgewischt, een naam geschreven.

 

Wie het geweest is komt er niet op aan:

 

Bestaan is niets, er heerscht alleen vergaan.

 

Deze oude zomer zoo vol ondervinding

 

In 't bloeien leidt alleen tot verdre ontbinding.

 

 

 

Maar in zijn nachten ruischt de zee een lied,

 

Een mild vermanen om het leven niet

 

Op zich te nemen als een zwaren last,

 

De liefde in plichten, in een diepe kast

[p. 336]

 

't Zuurverdiend geld te bergen, niet te jammren

 

Wanneer vischvangst mislukt, hooioogst bederft,

 

Het schip vergaat, het vee in stuipen sterft;

 

Argloos te leven als zeehonden, lammren

 

Die op de strandwei soms elkaar ontmoeten,

 

Elkaar besnufflen met arglooze snoeten.