Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 304]

Fandango

Haar borst zucht in gevangenschap van zij;
Het strak gewaad dat haar toont en onthult,
Omsnoert haar als een zwart kuras dat zij,
Die liever bloot stond, naakt streed, noode duldt.

't Is of ze ducht en toch weer steelsch gevaar
Afsmeekt waarin ze haar onrust vlieden wilde,
En glimlacht, wulpsch, alsof ze speelsch al haar
Onschuld aan één wellustig droombeeld spilde.

Zij volgt het in zijn vlucht al langs haar boezem;
Haar leden spannen onder de mantille.
De dans ontluikt: een vlugge vuurge bloesem,
't Eerst kenbaar aan de deining harer knieën.

'n Gitaar begint te bonzen, waar zij stampt;
Haar handen in de weeke flank gedrukt,
Is ze angstig snel van top tot teen ontvlamd,
Uit stilte in wilde wervling voortgerukt.

Wij worden meegesleurd, alles vergeten
In een alleen van haar vervulde ruimt',
Wit neergetuimeld en zwart opgeschuimd,
Door drift naar sneller leven woest bezeten.

[p. 305]

 

Als ijle nevel eensklaps in spiralen

 

De omwentling volgt van een blank hemellichaam,

 

Sluit onze levensmoede ziel zich aan

 

Haar leden, lokkend, woelend in de voilen,

 

 

 

Die vallen, door haar eigen gloed gezengd,

 

In dunne donkre kringen die zij dansend

 

Ontsprongen is; geen zweem van sluier krenkt

 

De volheid van haar zonnepracht in 't glanzen.

 

 

 

Haar zien van verre, haar innig aan te raken

 

Of haar bezitten met gesloten oogen,

 

Het is ons één. O, volge nooit ontwaken!

 

Wij, even zwaar bedwelmd als licht bewogen,

 

Zijn aardsche liefde en zorg en trouw ontvlogen.