Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 302]

Een Wijze

Hij raakte op leeftijd en verliet het hof.
De jonge vorst was puriteinsch van zeden,
Die liever preeken hoorde lang van stof
Dan zijn hofdames dartel te ontkleeden.

Hij heeft zich, voor 't verval kwam van zijn krachten,
Onthouding opgelegd, als toppunt van wellust
Soms in een herberg waar hij overnachtte
's Waards lieve dochter vaderlijk gekust.

Hij leefde liefst in steden van het Zuiden,
Waar zon de straten stil maakt overdag
En eerst wanneer de vesperklokken luiden
Stappen weerklinken, groeten en gelach.

En zat daar gaarne in oude bibliotheken,
Voor een smal raam open naar 't binnenhof,
Uit de kronieken zijn gepeins te kweeken
En delven incunaablen uit hun stof.

Terwijl hij zag op onverwelkbre kleuren
Van teer en vast getrokken miniatuur,
Viel van den toren als eenigst gebeuren
Een volrijp en welluidend avonduur.

[p. 303]

 

Vroeg hij zich af: ‘Ben ik volmaakt tevreden

 

Omdat ik afstand deed, niet meer genoot

 

Sinds jaren en terugleef in 't verleden?

 

Of ben ik eigenlijk al jaren dood?’