Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 294]

Hamlet

Ik zocht wanhopig hoe ik mijn geslacht en
Geboorte als een vermomming kon verachten,
Om naar een bloem- en zonloos land te gaan,
Waar alle uit 't bloed gesproten lustgedachten
Deinsden voor eeuwig ijs, niet meer bij machte
Mij naar den vrede tot in slaap te staan.

Maar leven houdt ons allen ingesloten
Binnen 't benarde fort van lijfsbestaan.
's Nachts zoekt men open zee met reddingsbooten
Van droomen, die in 't gapend Niet vergaan.

Ik kan mij goed verdedigen met bespotting
Van alle zingenot, den levensdwang;
Ik weet hoe 'k steeds en fel 't bezit verlang,
Van leliën, die bestemd zijn voor verrotting.

Ik heb bemind die niet te welken leek,
En stiet haar weg, nog ééns door hoop bewogen
Een vrouw als ziel te omhelzen - en vervlogen
Was àlles van haar: bloemen op een beek...

Soms zweeft in mijn herinnring een rein hoofd;
Dan doet het roode snoer der bloedige grens
Mij kond, dat 'k slechts 't ontbrekend lichaam wensch
Dat zooveel heeten wellust heeft beloofd.

[p. 295]

 

Zie 't noodlot, hoe het valsche kuischheid smaalt.

 

Ja! 'k Weet, ik ben een dorper. Neen, niet edel.

 

Ik vind geen rust, voordat mijn holle schedel

 

Geworpen wordt bij knekels op een vaalt.