Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 292]

De Krantenverkooper (Rue Dauphine)

Als sterren, welker zon tot mist verging,
Een nauwe en reeds niet meer ronde baan
Tusschen der andre glansrijke onderling
Gesloten schittring blindlings begaan,

Doolde hij nog een tijdlang in de koude
Verlatenheid van oorsprongloos bestaan
Vervallend voort, te moe om op te houden.

Een eendre ronde nam hij steeds in acht:
Een park, drie straten en een boulevard.
Lang strekte de omloopstijd van 's middags naar
De vage uren achter middemacht.

'n Stervende lichtstraal leek zijn roep: ‘La Presse!’
Hij had nooit meer dan enkele voorradig.
De Heilige Maagd, een draaglijke maîtresse
Waren hem even ver en ongenadig.

's Nachts werd zijn ‘Troisième Édition’
Weer iedren keer ontmoedigder volbracht;
De tusschenpoos steeds angstiger afgewacht,
Of hij de volgende verheffen kon;
Zoo zwaar, zoo zwaar, zoo zwaar bonsde zijn klacht
Tegen 't bestaan van warmte, vreugde, zon.

[p. 293]

 

God, dit zijn dus Uw martlende vermaken!

 

Daarom zal 'k zonder U mij wel vergeven

 

De enkele frivole woorden hier geschreven,

 

Die van mijn dof gedicht den wil verzaken.

 

 

 

God, daaraan hebt Gij dus Uw welgevallen!

 

Geef mij de zonnen en de sterrenbeelden,

 

Dan zal ik ze te pletter laten vallen,

 

Volhoudende dat Gij 't lichtzinnigst speelde.