Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 289]

VI

[p. 290]

Odysseus' Afscheid

De flambouwen waren laag en walmend
Om hun nachtwaak onder de gewelven,
En hun schaduwen grooter dan zijzelve.

En zelfs Laïs die anders lachte,
Scherts sloeg uit iedere gedachte,
Sloop rond, gebukt en talmend.

Door het woud, dat anders ruischte,
Kreunde de wind, ver weg in 't duister,
Hier om de gebouwen galmend.

Verworpen de helm, in een hoek;
Als een zon zonder glanzen
In 't riet, tusschen scheeve lansen.

Aan den laagvlammenden haard
De held, reeds halfgewapend,
Het hoofd in de handen. Slapend?

Huivrend wanneer de gebiedster
Hem weer, stilschrijdend, genaakte,
Haar adem zijn haren raakte.

[p. 291]

 

Dan viel bij een windstoot, vaal,

 

Plotsling de schaduw van 't zeil

 

Over de verre zaal,

 

 

 

De vrouw, de vrouwen, den man

 

Die zat ineengedoken

 

En nu, in één sprong, den ban

 

 

 

Brak, met ontladen kracht,

 

Zich banend door den nacht:

 

Het noodlot heeft aangebroken.