Verzamelde gedichten. Deel 2

[p. 178]

Nocturne

Ook zonder serenade
Weet je mijn komst te raden
Aan 't zinken van de zon.
De nacht wordt zwart en heet.
Al lag je reeds ontkleed,
Kom op het smal balkon!

Ja kom, ik zal je kussen,
Met drift aantasten, tusschen
De traliën door omstrenglen,
En woelen in je boezem:
Vruchtloozen dubblen bloesem
Zwellend door harde stenglen,

Die er niet toe behooren
En toch, want zij verstoren
Ons nachtelijk genot,
Even scherp als de scheiding
Der dagen de toewijding
Aan ons verbonden lot.

[p. 179]

 

Ik hoor je bloed, je hijgen,

 

Je staat zoo zwoel te zwijgen,

 

Je ziel wordt gloed, wordt geur.

 

Ik weet je zoo volmaakt,

 

Al blijf je altijd, hoe naakt,

 

Geheim en zonder kleur.

 

 

 

Je houdt je lijf mij toe,

 

Wij blijven voelen hoe

 

De scherpgeschaarde staven

 

't Vermoeden dat lust, pijn

 

Tezaam eerst liefde zijn,

 

Met stage schrijning staven.

 

 

 

En wanklend, ieder aan

 

De grens van zijn bestaan

 

Naar de ander overreikend,

 

Groeit drift wanhopig sterk;

 

't Onwrikbaar rasterwerk

 

Is nauwelijks toereikend.