Gedichten (2 delen)

[p. 799]

tekstkritische noten

Emendatie r. 24: t' < 't

[471] Boetsangh. Op de wyse van den 130 Psalm.aant.

God vol barmhertigheeden,

Hoe dikwils swom myn bed,

Van traanende gebeeden,

Gelyk een baadend wed,

Wyl myn beleede sonden,

Gestaapelt heemelhoogh,

Gelyk een scheibergh stonden,

Voor uw vertoornet oogh?

Ghy immers zyt dat weesen,

Dat al de werld doorsiet,

Ghy kont het hart doorleesen,

Het veinse, of veinse niet:

Rechtvaardigh dies ontsteeken,

Om myn ontallik quaad,

Leekt ghy, als blindt, geweeken,

Van myn bedrukten staat.

Hoe min ghe my woud hooren,

En dat het scheen te spaa,

Wanneer ik, aan uw ooren,

Dorst kloppen, om genaa:

Hoe meerder ik bleef smeeken,

Hoe grooter dat myn vuil,

Als vruchtbaar van gebreeken,

U achterhiel, en t'schuil.

Maar o genaadigh Vaader,

Toen ik myn doen deursach,

Van stuk, tot stukjen naader,

Hoe ik te leeven plach:

Oei my, wat anghst der hellen,

Van duivel, en van dood,

Begon myn ziel te quellen,

Van uur aan uur vergroot!

Noch heb ik moet genoomen,

Ik riep, met luider stem:

O Heer wilt weederkoomen,

[p. 800]

 

In dit arm Betlehem.

 

Verbergh uw lieflik weesen,

 

Niet langer van myn smart,

 

Maar uw genaa herreesen,

40

Verquik myn swymend hart.

 

De Heer die is zoo goedigh,

 

Hy blyft noch blind, noch doof,

 

Wanneer men recht weemoedigh

 

Hem soekt, met waar geloof.

45

Syn son begon te straalen,

 

Van achter 't snoo geberght,

 

Ik voelde gunstigh daalen,

 

Wat ik hem had geverght.

 

Die sondenbergh, vol steenen,

50

Smolt toen, gelyk het was,

 

Van koolen vuurs bescheenen

 

Versmelt, en drupt, in asch.

 

Syn son dronk al myn schreijen,

 

Als nuchter morgensop.

55

Myn geest verlicht van keijen

 

Stond licht herbooren op.

 

Ik had van 't pak der sonden

 

Myn ziele naakt ontkleedt,

 

Voorneemens niet, als honden,

60

Tot hun gebraakten beet,

 

Opslobbersiek te keeren:

 

Maar naauwlix was myn lyf,

 

Van 't bed geraakt, in kleeren,

 

Ik dreef myn oud bedryf.

65

Eer ik genaakte menschen,

 

Malkander tot een steen

 

Des aanstoots, teegen wenschen,

 

Liep ik veurwindigh heen,

 

Met myn gedachten, dwaalen,

70

Op d'averechte wegh:

[p. 801]

 

Ik val 's daaghs duisendmaalen,

 

In wat ik swygh, of segh.

 

Wee my, wat zyn myn werken,

 

Dan lanssen, in de sy,

75

Van Kristus, die hem merken,

 

Aan 't kruis, met moordery?

 

Ik ben, laas, oovergooten

 

Van drek, in myn gemoed,

 

Het swyn heeft reiner pooten

80

Schoon 't, in den mesthoop, wroet.

 

Al was myn feil te vooren,

 

Een onbereikte bergh,

 

Nu is het, als een tooren,

 

Toen was het maar een dwergh.

85

Een koorts had my beslaagen,

 

Die niet te swaar geneest:

 

Nu, om melaatsche plaagen,

 

Heb ik my self gevreest.

 

Wat zal Naäman waschen,

90

En reinigen van 't seer?

 

De suivre Jordans plaschen

 

Vermeugen dat niet meer.

 

Zal dan myn ziel verstikken,

 

En smooren, in de sond,

95

Ellendich op te slikken,

 

Van 's Duivels gloenden mond?

 

Ik wil 't na u weer wenden,

 

Uitputteloose bron

 

Van goed, die myn ellenden

100

Alleenich heilen kon.

 

Hebt ghy my niet verkooren

 

In 't eeuwigh raadsbesluit?

 

Laat my niet gaan verlooren,

 

Gaat flus myn aadem uit.

105

Een droppeltje gedroopen,

[p. 802]

 

Van Jesus saaligh bloed,

 

Is krachtigh, om te doopen,

 

En suivren 't swart gemoed:

 

Laat dat de smetten wischen,

110

Van myn verdoemlik quaad,

 

Zoo rusten myn gewissen,

 

Op God myn toeverlaat.

 

De haan heeft langh, met kraaijen,

 

Ontroert myn loogengeest:

115

Laat my uw geest toewaaijen,

 

Gelyk op 't pinxterfeest.

 

Wanneer die zal vernuuwen

 

Myn ziel, van 't oude vel,

 

Vergun my die te huuwen

120

Alleen, aan uw bevel.

 

Hoe soet zyn uw beveelen?

 

Vry soeter, dan het soet,

 

In Brasiljaansche steelen,

 

Van suikerriet gevoedt.

125

De werld schept geen vermaaken,

 

Vermaaklik aan het vleisch,

 

Als wel de vroome smaaken

 

Kan smaaken, in Gods eisch.

 

De goddeloosen beeven,

130

Voor's Vaaders strengh gebod:

 

Maar syne kindren leeven

 

Gebonden blyde, aan God.

 

Och laat ik my gedraagen,

 

In 't hart, en oopenbaar,

135

Oprecht na uw behaagen,

 

Myn heil, myn middelaar.