Gedichten (2 delen)

[p. 722]

[420] Schyn bedrieght.aant.

Gelyk een boom, een jeughdige yp,

In 't beste van de jaar saisoenen,

Vermolmt, in d'ombeschorste pyp,

Van buiten somtyds schoon, aan 't groenen,

Om zulken heimelyk gebrek,

Niet aangesien werd, met den nek.

Of als een rype suikerpeer,

Die met saffraane, en roosewangen,

Geschildert, van het soomerweer,

Elks mond doet waatren, en verlangen,

Van binnen lykwel, aan het pit,

Gestooken werd, van wurmgebit.

Zoo groent, en bloost van Chandelier,

Werd vet en glad, kryght ronde kaaken,

Nu hy de bittre apteeks mortier,

En kroesen wraakt, die maager maaken:

Maar in den milt steekt, onder 't hart,

Die oude slangh, het spyt Sennert.

Zoo sterft de mensch, al eer hy sterft.

Zoo telt hy 't sterven alle daagen.

Wel hem, wiens scheerdraad afgekerft,

Van veele pynen, is ontslaagen.

Wel hem, die nu, in 't vaaderland,

Wel uitgaat, van de pest verbrandt.