Gedichten (2 delen)

[p. 662]

[388] Aan Venus.aant.

Wat is de liefde een lieflik dingh?
Sy is een loutre suikerspringh.
Sy is een korf van hoonighsoet.
Des werrelds steun, en hooghste goed.
Sy hoopt staagh, in bekommernis.
Sy troost het hart, dat geemlik is.
Sy onderhoudt de lieve vree.
Sy haat de twist, en leege schee.
Sy is den ouderdom een jeughd,
En aan de jeughd des leevens vreuchd.
De liefde, met heur jokkerny,
Lieftaalicheit, en soet gevry,
Verbindt, door minne, en trouwe, aan een,
Het volk ontaardt van seen, en reen.
Sy temt het temmeloose wild,
Hoe seer het woud ook brult, en gilt.
Sy prikkelt, met de minnesucht,
De Gooden, in den Heemellucht.
Jupyn de hooghste Heemelgod
Verbindt sich, aan het houwliks lot.
De Tartar, van een wilden tak,
Verhouwlikt, aan den wree Kosak.
De leeuw die liefkoost syn leeuwin,
En quispelstaart bedaart van min.
Zoo singh ik, soete Mingodes.
Maar wie gelooft myn sangeres?
O quaade meester, scheldt men my,
Want al de trouw is myn party.
Om dat ik my dat soet geluk
Niet eigene, onder 't minnejuk.
Elk straft: ghy wilt het minnen raân,
En self dat hoonighseem versmaân.
Zyt ghy dan van geen vleis noch bloed?
Zyt ghy van steenen opgevoedt?
Zyt ghy bevrooren, als een kolk,

[p. 663]

 

En anders dan vernuftigh volk?

 

Maar immers groote Venus is

 

't Myn schuld niet, dat ik 't houwlik mis.

 

Het was uw wangunst, dat ik niet

40

Den seegen van de min geniet.

 

Dat ik misschien geen vaader wierd,

 

Met bloemen, om myn hoofd, verciert.

 

Wat onschuld, goede Citheree,

 

Grypt hier tot myn verandwoord stee?

45

Al bood my nu uw saalge hand

 

Te kroonen, met den houwliks band:

 

De wellust schept geen plaats, in 't hart,

 

Zoo langh myn sy gemartelt werd.

 

Zoo langh de dichte milte steekt.

50

Zoo langh het aangesicht verbleekt.

 

Zoo langh de sterkte my begeeft.

 

Zoo langh de vreughde niet herleeft,

 

In mond, en oogen, langh verteert,

 

Door slimme apteekery versmeert.

55

Een sieke bruigom trouwt de dood,

 

Meest aan de schoonste Venus schoot.

 

Dus nam myn reede, en klaghte een end,

 

Geseeten in een roosetent.