Gedichten (2 delen)

[p. 453]

[267] Op het kontrefeitsel, van R. Anslo. Door Bronkhorst, te Venecie, aan den selven.aant.

Wat moeit ghy, Bronkhorst, uw penceel,
Met verw, zoo leevende, op 't panneel,
Om Anslo, Amstels geestgen soon,
Te brengen, naa syn dood ten toon?
Uw schildery, die dringht, en byt,
Door eeuwen heen, nochtans se slyt,
En werd verteert van lucht, en wind,
Als dat ontkleede, speelsche kind
Blaast, in dien ydlen waaterbel,
Die strax zal barsten van geswel.
Ghy beeldt, op syn begeer, den waan,
Waar 't werreldsch van is ooverlaân,
Vol ydelheits, met zoo een niet.
Maar d'oope blaaren, die men siet,
Van Seneka, op 't taafelkleed,
Waar aan hy peinsend sit, en meet
Een treurspel, of een ander dicht,
Daar steekt wat in, van meer gewicht.
Dit meester is dat u bedrieght,
Want syne geest die swiert, en vlieght,
Met die papieren, uit dat boek,
En wyl ghe schildert, is te soek.
Men siet wel Ansloos bloote beeld,
Maar 't eigentlyke leeven speelt,
In dat geschrift, dat, door den druk,
Den tyd zal dryven, onder 't juk.
Zoo zal hy eerder niet vergaan,
Dan Heemel, starren, son, en maan.
De dood houdt geen vernielend feest,
Op d'eer van een geleerden geest.
Dus leeft die groote treurenaar,
Van Kordua na duisend jaar.
Zoo hy uw konst, in syne, maalt,
Zoo werd de konst, met konst, betaalt.