Gedichten (2 delen)

[p. 337]

[197] Vergenoeginge met Roselle, aan de selve.aant.

Wanneer ik sie de locht,

Zoo konstigh uitgewrocht,

En draaijende, om den kloot,

Nu blank, dan blaauw, nu root,

Dan blinkende, lyk goud, by straalen van de Son,
Zoo dunkt my nergens iet die schoonheit ooverwon.

Maar blyft myn oogh beneên

Verlet, om uwe leên,

Uw engellyk gelaat,

Meer dan in middelmaat,

Met roose, en leelikleur, verheerlykt, deur de glans
Van ooghjes, als gesteente, in een vergulde krans:

Zoo denk ik, saalge Goôn,

Leef vroolik, op uw throon,

Ghy mooght de son, en maan,

Met voeten, oovergaan,

Gun my 't geselschap maar, op aard, van Rosellyn.
Te woonen, in heur licht, zal my den Heemel zyn.