Gedichten (2 delen)

[p. 258]

[152] Aan Venus.aant.

Gelyk een stangh van yser sich, by smeeden,

Hardnekkigh toont, van ingeschaapen aard,

En van geen koud geweldenaar laat kneden,

Maar wel ontgloeit, in d'aangeblaasen haard,

Verliest syn bruinte, en bloost, met weeke kaaken,
Dan laatende sich buigen, en vermaaken.
Zoo gingh 't myn hart, aleer 't sich liet bekooren,

Van myn Rosel, 't was hard, en koud, als steen,

Tot ik heur oogh, vol schoonheits, aangebooren,
Sach straalen, deur myn ingewanden heen.
Van toen af smolt myn borst, als in een ooven,
En kon de min myn sinnen buighsaam stooven.
Maar groote Mingodes, wat kan het baaten

Myn boesem dus te weiken, in de vlam?

Dit 's smeeden, en versmeên, zoo sy blyft haaten,

En in uw smids niet mee op 't aambeeld quam.

Beveel dies aan uw soontjen, 't arge smeedjen,
Heur staal, met my, te maatigen een beetjen.