Gedichten (2 delen)

[p. 96]

[94] Ontroeringe van geest op het besichtigen van myn vaaders en broeders lyken.aant.

Myn God, hoe grilt myn hart! myn God wat is het leeven?

Is dit myn Vaaderlief, al doot voor dertien jaar,

My toen belet te sien, nu kenlik slechts aan 't haair

Des schimmeligen monds, diep onverrot gebleeven?
Myn God, wat is de mensch? myn God, myn leeden beeven.

Is dit doorknaaght geraamt, begraaven langh daar naar,

Myn broer, wien ik bedroeft besorghde kist, en baar,

Op 't hair naa wegh, waarom noch syde bloemen kleeven?

Was dit myn liefste pand, nu walglik, sonder naam?

Heb ik 't beginsel, uit dat stinkend vleisch, genoomen?

't Is raadsaam, dat ik mee myn einde dan beraam.

O saalge lyken! wat al quaads zyt ghy ontkoomen?

O zielen! ik verlangh, dat ik met u versaam.

Sluit, doodkist, sluit hun rust, t'onrecht beweent van stroomen.