Stichtelijke gezangen, in verscheidene gelegenheden gedicht, en met aanmerkingen, tot verstand van eenige stukken uit de H. Schrift, verrijkt. Deel 2

[p. 111]

Messias de trouwe herder.
Of de XXIII. Psalm⁺ berijmd.

Op eene nieuwgemaakte Zangwyze.
Of, Op die van den XXIII. Psalm.

I;

Mijn Herder is de HEER,

Ter mijner hoede:

Waarom ik niets ontbeer,

Van 't heil en 't goede.

Hij legert mij,

+ * PSALM XXIII]. David Gods knegt, welken Hij van 't herderleven, lot het Rijksbestuur had bevorderd, schijnt daar uit in 't gemeen aanleiding gekreegen te hebben, tot het opstellen van dit Dichtstukje. In 't bijzonder ziet Hij op 't verslaan der Jebusieten en Philistijnen, 't inneemen van Sions burgt, 't opvoeren der arke, naar die burgt, en 't maaken eener Tente over dezelve, om daar God ten woonplaatse te dienen, benevens de toegeruste tafels, en maaltijden toen gehouden. Hij de Herder der volken nu bevestigd in zijn rijk, denkt aan 't Goddelijk orakel door Israëls oudsten aangehaald 2 Sam. V:2, en schept zijn vermaak, dat Hij zich als een schaap van 's Heilands kudde afmaalt, v. 1-4. Hij denkt aan zijn voorgaande Herderleven, en zinspeelt hier niet duister op de grasrijke weiden, en de aangenaame wateren van Bethlehem, daar Hij weleer zijn schaapen dreef v. 1-3. gelijk Hij aan de andere kant het oog heeft op Kedrons vallei, ook Topheth en Gehenna genoemd, en het Dal Rephaim d.i. der ‘dooden’ daar aan grenzende. Waar de Vorst tweemaal in grooten nood was, tweemaal Gods mond heest raadgevraagd, tweemaal een troostelijk antwoord bekoomen, tweemaal de Philistijnen geslaagen, kort na zijn zalving tot Koning over Israël, en 't inneemen van Sions burcht, 2 Sam. V. 17-25. Het slot van den Psalm v. 5 6, zindoelt op de verkering in de op Sion gespannen Tente, waar onder David, de arke des verbonds plaatste, en op de toegerichte tafel der Dankofferen, en de maaltijd toen plechtig van gansch Israël gehouden, 2 Sam. VI:17-19.

[p. 112]

 

In rijkbegraasde weiden:

 

Hij wil me blij,

 

Aan zachte wat'ren leiden.

 

Verkwikt mijn ziel door flaaute neêrgezegen,

 

En leidt mij om zijn' naam in rechte wegen.

 

II.

 

Al ging ik in een dal,

 

Door donk're lommer,

 

Door dood en ongeval,

 

Door leed en kommer:

 

'k Zou kwaad noch straf,

 

Noch eenig onheil vreezen;

 

Uw stok, en staf,

 

Zou mijn vertroosting weezen.

 

Gij richt voor mij een tafel toe na 't lijden;

 

Voor 't nijdig oog van die mij fel bestrijden;

 

III.

 

De geurigste olij, moet

 

Mijn hoofd besproeien;

 

Mijn beker, overvloed

 

Van wijn doen vloeien.

 

'k Heb God verbeid;

 

Hij zal mij 't goede geeven;

 

Weldadigheid,

 

Volgt mij door al mijn leven.

 

Wie zou mij ooit uit zoo veel goeds verdrijven?

 

'k Zal dagen lang, in 't huis des HEEREN blijven.